Սթիվ Մաք-Քարին և անալոգային լուսանկարչության դարաշրջանի ավարտը (մաս երկրորդ)

Եվ այսպես՝ Սթիվ Մաք-Քարին վերջին անգամ լիցքավորում է իր ֆոտոխցիկը Kodachrome-ի վերջին փաթույթով։ Ընդամենը 36 կադր ․ ահա այն ամենը , ինչ ուներ նա անալոգային լուսանկարչության դարաշրջանի խորհրդանշական վերջակետը դնելու համար։

«Ես իմ ամբողջ կյանքում հազարավոր պատվերներ եմ կատարել։ Բայց այս անգամ ես ուզում էի, որ գաղափարն իմը լիներ, ուզում էի անել մի բան, որն իմ սրտից էր բխում, որը նշանակություն ուներ անձամբ ինձ համար»։

Իր այդ մտահղացումն իրագործելու համար Սթիվ Մաք-Քարին ինքն իրեն արձակուրդ է տալիս, որոշում է գնալ ուր որ ուզենա, նկարել ինչ որ ցանկանա և նախագծի ծախսերն էլ հոգա միայն իր գրպանից։ Ամեն մի պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչ չէր, որ կարող էր թույլ տալ իրեն նման ճոխություն։ Դա մարտահրավեր էր՝ նետված ինքն իրեն։

Նյու Յորքի փողոցներն իդեալական տեղանք էին առաջին կադրերը լուսանկարելու համար։ Դրանք իմպրովիզի անսահման հնարավորություն էին տալիս․ կարելի էր նկարել՝ ինչ աչքդ կտրի։ Մանավանդ, որ Սթիվը, ինչպես ինքն է ասում, թեև բնակվում էր Նյու Յորքում, գրեթե ծանոթ չէր մեգապոլիսի փողոցային կյանքին։
Վաշինգթոնի հրապարակը կամ Չինական թաղամասը  թերևս ամենահարմար վայրերն էին առաջին կադրերի համար։ Այստեղ կյանքը եռում էր, և ամեն քայլափոխի կարելի էր անկրկնելի պահեր որսալ։ Սթիվ Մաք-Քարին իր հետ վերցնում է նաև իր թվային ֆոտոխցիկը։ Դրանով նա պետք է, այսպես ասած, սևագրություն աներ և նոր միայն տեսարանն ամրագրեր ժապավենի վրա։ Չմոռանանք՝ նա ուներ ընդամենը 36 կադր։

«Լավ լուսանկար ստացվում է այն ժամանակ, երբ կա հետաքրքիր սյուժե, արտահայտիչ լուսավորություն և երբ կարողանում ես ճիշտ պահը որսալ։ Դու անդադար նայում ես շուրջդ, գնահատում ես տեսածդ ու փնտրում  ամենատպավորիչը, ամենահետաքրքիրը, այն, ինչը կարող է քեզ հուզել»։

Սակայն թափառումները Նյու Յորքի թաղամասերում, փողոցներում ու այգիներում սպասված արդյունքը չեն տալիս։ Սթիվ Մաք Քարին այդպես էլ ոչ մի արժեքավոր կադր չի նկարում։ Վերջապես նա որոշում է այցելել Նյու Յորքի խորհրդանիշներից մեկը՝ մետրոպոլիտեն։ Այստեղ կյանքը եռում էր գիշեր-ցերեկ, այստեղ իրադարձություններ էին տեղի ունենում, այստեղ մարդկային ճակատագրեր էին խաչվում, ու եռում էին կրքերը։

Առաջին լուսանկարներն արված էին, սակայն դրանք գնահատելու համար դեռ երկար ճանապարհ կար անցնելու․ դեռ պետք էր լրացնել ժապավենի ողջ փաթույթը։

Ինչևէ, նյույորքյան փողոցային թափառումները լուսանկարչին չեն գոհացնում։ Նրան մեծ, մնայուն գաղափար էր պետք, որը, սակայն, դեռ չէր գտնվել։ Նրա հույսը վաղեմի փորձված մեթոդն էր՝ մի գավաթ սուրճ իր սիրելի սրճարաններից մեկում։ Եվ դա, կարծես թե, օգնում է։

«Ես ցանկանում էի լուսանկարել Նյու Յորքի խորհրդանիշներից մեկը։ Իսկ հետո մտածեցի՝ գուցե մարդկա՞նց նկարեմ։ Ասենք՝ Վուդի Ալենին, Մարտին Սկորսեզեին, Ալ Պաչինոյին կամ Ռոբերտ Դե Նիրոյին»

Նա կառչում է այդ գաղափարից ու սկսում փնտրել իր հերոսներին։ Սակայն նրանք, գրեթե բոլորը, բացակայում էին Նյու Յորքից։ Բայց նրանցից մեկին, այնուամենայնիվ, հաջողվում է գտնել։
Ռոբերտ Դե Նիրո։ Մեծ դերասանը համաձայնում է ժամանակ տրամադրել ֆոտոսեսիայի համար, բայց ընդամենը 30 րոպե։ Սթիվ Մաք-Քարին թանկարժեք ժապավենից երեք կադր է հատկացնում դերասանին։

Ահա դրանցից մեկը․

Kodachrome ժապավենի վերջին փաթույթով միայն դիմանկարներ անելու գաղափարը շատ է ոգևորում Մաք-Քարիին։ Ժապավենը անօգուտ ծախսելու կամ խոտանված կադր ստանալու ռիսկը շատ մեծ էր, ուստի անհրաժեշտ էր նկարել միայն այն, ինչը հնարավոր էր կառավարել ու կարգավորել իր ուզածի պես։
Որոշված էր․ Սթիվը լուսանկարելու էր միայն դիմանկարներ։ Եվ, որպեսզի ավելի խորհրդանշական դարձնի իր ձեռնարկը, նա որոշում է մեկնել այնտեղ, որտեղից սկսել էր պրոֆեսիոնալ լուսանկարչի իր կարիերան՝ Հնդկաստան։

Շարունակելի ․․․