Ես Հայաստանից եմ, և հիմա իմ երկրում պատերազմ է. Արսեն Ջուլֆալակյանի ազդեցիկ ելույթը ՄՕԿ-ում

Լոզանում տեղի է ունեցել Մարզիկների միջազգային ֆորումը, որին քննարկվել են գալիք Օլիմպիական խաղերին և սպորտում անվտանգությանը վերաբերող հարցեր: Ֆորումի վերջում հանդիպում է եղել ՄՕԿ-ի նախագահ Թոմաս Բախի հետ:

Նշվում է, որ հանդիպման ժամանակ բավականին ազդեցիկ ելույթ է ունեցել հայ անվանի ըմբիշ Արսեն Ջուլֆալակյանը: Նա հարց է ուղղել լսարանին.

«Սպորտը դեռ միավորո՞ւմ, թե՞ բաժանում է երկրները։

Ինձ համար շատ դժվար է խոսել, անկեղծ ասած, մտադրություն չունեի այստեղ խոսելու, բայց այս ամբողջ քննարկումից հետո չկարողացա ձեռքերս ծալած նստել և լռել։

Ես Հայաստանից եմ, և հիմա իմ երկրում պատերազմ է։ 120 հազար հայ լքել է իր տունը, իր պատմական հողը. մեզ մոտ մեծ թվով մարդիկ են սպանվել։ Պաշտոնապես մենք նույնիսկ չգիտենք, թե որքան։ Բայց ես չեմ ուզում շատ խոսել այս մասին և ձեզ վրդովեցնել: Ես ուզում էի այս տեղեկատվությունը կիսել այլ երկրների գործընկերների հետ, որպեսզի դուք հասկանաք, թե որքան հստակ եմ ես հասկանում իրավիճակը: Ես ատում եմ պատերազմը, դա ինձ հետ պատահեց, և ես գիտեմ, թե ինչ է դա: Ես դա զգում եմ իմ մաշկի վրա:

Ես չեմ կարող ինձ զսպել։ Ասում են՝ տղամարդիկ լաց չեն լինում, իսկ դուք պատկերացում չունեք, թե ես ինչ եմ զգում: Փորձում եմ ժպտալ, որպեսզի ցույց չտամ, թե ինչ է կատարվում ներսումս։ Շատ եմ ցավում, որ ես՝ այդքան ուժեղ և հայտնի, չեմ կարող ոչինչ անել՝ դադարեցնելու Ադրբեջանի հետ պատերազմն իմ երկրում և օգնելու իմ հայրենակիցներին։

Այն, ինչ ուզում եմ փոխանցել բոլորիդ՝ ձեր երկրների շատ հայտնի մարդկանց, ՄՕԿ-ի նախագահին հետևյալն է՝ Մի՛ արգելեք սպորտը։

Ճնշում գործադրեք ձեր երկրների կառավարությունների վրա, պատերազմներ վարող քաղաքական գործիչների վրա։ Բայց մի պատժեք այլ մասնագիտություն չունեցող մարզիկներին։ Ինձ հարցրին՝ կապվե՞լ եք ուկրաինացի մարզիկների հետ։ Այո, Ուկրաինայից շատ մարզիկների հետ եմ խոսել, քանի որ այնտեղ ընկերներ ունեմ։ Ես երկար տարիներ եմ անցկացրել Ուկրաինայում, դա ինձ շատ հարազատ երկիր է։ Նույնը վերաբերում է Ռուսաստանին։ Շփվել եմ թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Բելառուսի մարզիկների հետ։ Եվ ես գիտեմ, թե ինչպես են նրանք տառապում՝ այս բոլոր երկրների մարզիկները: Իմ երկրից, աֆրիկյան երկրներից…

Իմ մյուս ուղերձը՝ պատկերացնու՞մ եք, թե ինչ կլինի, եթե արգելեք բոլոր երիտասարդ մարզիկներին մասնակցել մրցաշարերի։ Ի՞նչ կմնա նրանց՝ միայն հանցագործություն։ Էլ ի՞նչ են անելու։ Արևմտյան երկրները «արգելել» են կրթությունը, արգելել են մշակույթը. այժմ սպորտը կարգելվի։ Ի՞նչ է լինելու ապագա սերնդի հետ։ Սրանից հետո ինչպե՞ս ենք նայելու նրանց աչքերին։ Ինչպե՞ս բացատրեմ իմ ընկերներին և գործընկերներին, թե ինչու է նրանց արգելվում մրցել։

Մեկ շաբաթ առաջ Սերբիայում կայացավ ըմբշամարտի աշխարհի առաջնությունը։ Այնտեղ բազմաթիվ ռուսներ և բելառուսներ են հանդես եկել՝ այլ երկրների՝ Ալբանիայի, Մակեդոնիայի, Սլովենիայի դրոշների ներքո: Նրանք մրցում էին ուկրաինացիների հետ, և մենք ոչ մի հակամարտություն չենք ունեցել. ունեինք նաև չեզոք կարգավիճակով մարզիկներ։ Հայերն ու ադրբեջանցիները գոտեմարտել են նույն գորգի վրա. այդ պահին պատերազմ էր ընթանում մեր երկրում։ Ինչպե՞ս բացատրել, թե ինչու հայ և ադրբեջանցի մարզիկները կարող են մրցել միմյանց հետ, իսկ ռուսներն ու ուկրաինացիները՝ ոչ։

Սպորտը մարտի դաշտ չէ. Սպորտը պետք է լինի խաղաղ կղզի, հնարավորություն, որի միջոցով մենք կարող ենք կամուրջներ կառուցել։ Եթե այս կղզին էլ կործանենք, հնարավոր է, որ ընդհանրապես լուծում չգտնենք։ Պետք է ճնշում գործադրել քաղաքական գործիչների, բայց ոչ մարզիկների վրա։ Նրանք սպորտից բացի այլ մասնագիտություն չունեն։ Եթե ​​քանդենք նրանց երազանքը, հետո ինչպե՞ս դա բացատրենք նրանց։

Ինչպե՞ս բացատրենք կանանց, թե ինչու ենք նրանց արգելում հանդես գալ, եթե նրանք պատերազմի հետ կապ չունեն։ Այո, եթե մարզիկները ներգրավված են պատերազմների մեջ, եթե նրանք ինչ-որ բանում մեղավոր են, բոլոր երկրներում, մենք պետք է պատժենք նրանց։ Բայց ինչո՞ւ պատժել ոչ մի բանում մեղավորություն չունեցող, քաղաքականությունից չհասկացող մարզիկներին, ովքեր չեն կարող անգամ քվեարկել ընտրություններին, քանի որ նրանցից ոմանց տարիքը 18 տարեկանից ցածր է։ Բայց մենք բոլորին պատժում ենք։ Եվ իմ կարծիքով, սա անարդար է։ Մտածեք այդ մասին. եվս մեկ անգամ դիմում եմ բոլորին և ՄՕԿ-ի նախագահին՝ ճնշում գործադրեք քաղաքական գործիչների վրա, որպեսզի դադարեցնեն պատերազմները»,- ասել է Արսեն Ջուլֆալակյանը։