Անհեռատեսությո՞ւն, թե՞ անփութություն. միլիոնավոր դրամներ «պենոպլաստե» բարեկարգման համար

Այս նկարները բնավ տարիներ շարունակ չբարեկարգված տարածքից չեն: Ընդամենը օրեր կամ ամիսներ առաջ նորոգված «Զվարթնոց Արմենիա» միջազգային օդանավակայանից Երևան տանող ճանապարհի հարակից տարածքն է:

Որ Հայաստան ժամանող հյուրերին լավ դիմավորենք ու տպավորություն գործենք, ավելի քան 4․5 կմ երկարությամբ ճանապարհին ու հարակից տարածքներում սկսեցին իրականացնել վերանորոգման և արտաքին տեսքի բարելավման աշխատանքներ: Դրա համար միլիոնավոր դրամներ հատկացրին: Չբարեկարգեցին, սակայն, մեզ հայտնի ավանդական շինանյութով, որը միշտ ավելի ամուր ու արդյունավետ է եղել:

Սա բոլորին հայտնի պենոպլաստն է, ընդամենը գունավորված: Դժվար երբևէ որևէ մեկի մտքով անցնի իր տան արտաքին հատվածը այս շինանյութով նորոգել: Պատճառը պարզ է. շատ ժամանակ սրանք ընդամենը օրերի կամ ամիսների կյանք են ունենում, բայց արի ու տես, որ «Զվարթնոց» օդանավակայանից Երևան տանող ճանապարհահատվածի հարակից տների ճակատային հատվածները պետբյուջեի հաշվին այս շինանյութով են նորոգվել: Հետևանքն էլ սա է՝ օրերի կամ ամիսների բարեկարգումն արդեն անբարեկարգ վիճակում է:

Տեղ-տեղ արդեն ճաքած, տեղ-տեղ գրեթե ամբողջությամբ վնասված, ինչպես ասում են, սա դեռ սկիզբն է, առջևում անձրևներ են, ձմեռ, մի քանի ամիս չդիմացող այս նյութերը դեռ ցրտի ու անձրևների փորձության պետք է ենթարկվեն:

Ի դեպ, միայն սիմվոլիկ պատկերները չէ, որ պենոպլաստե են, այդպիսին են նաև պատուհանագոգերը, պատերը: Այդպես, նույն մեթոդով ավելի քան 430 շինություն ենթարկվել ու ենթարկվում է արտաքին վերանորոգման՝ նախապես մշակված դիզայներական նախագծի համապատասխան:

Ովքե՞ր են վնասել: Մեր շրջայցի ընթացքում տեղացիները դպրոցականների մատնանշեցին: Որ գույքը վնասել չի կարելի և չպետք է այդպես վարվել, դա տրամաբանական է ու անընդունելի, բայց, միևնույն ժամանակ, ընդունելի ու տրամաբանական չէ նման մոտեցումը շինաշխատանքներին, որոնց «բարեկարգում» անունն ենք դնում:

Ի վերջո, ովքե՞ր են վնասված հատվածներն անընդհատ նորոգելու ու նորից գումար ծախսելու՝ նորից պետական բյուջեի՞ց, թե՞ քաղաքացիների գրպանից: Հարցերը մեզ քաղաքապետարան տարան, որտեղ, սակայն, ամբողջ օրն այդպես էլ չգտնվեց մեկը, որը կպատասխաներ դրանց:

Երկար փնտրտուքներից հետո վերջապես ճարտարապետ Վահագն Վերմիշյանին գտանք: Նա է ճանապարհի բարեկարգումն իրականացնելու գաղափարի հեղինակն ու կատարվող աշխատանքի ղեկավարը: Պարզվեց՝ Վերմիշյանն այլևս այդ գործով չի զբաղվում, բայց, որպես հեղինակ ու նախկին պատասխանատու, հարցերին հետևյալ պատասխանը տվեց.

«Անհամեմատ էժան է, որովհետև այն գումարը, որ տրամադրված էր, սկզբից միլիարդ երեք հարյուր միլիոնի նախահաշիվ էր կազմված, տրամադրվել է ընդամենը 500 հազար, որից 100 հազար էլ կրճատվեց: Երաշխիքի մեջ է, շինարարը հետո գալիս, նորոգում է»:

Թե որքան է այդ երաշխիքը, հարցն այդպես էլ պատասխան չունեցավ, այսինքն՝ հնարավոր է մի քանի ամսից կամ տարուց, պայմանագրով ավարտվի վնասված հատվածները նորից նորոգելու շինաշխատանքներն իրականացրած ընկերության պարտականությունն ու դրա լուծումը նորից մնա օդում կախված:

Ի՞նչ է ստացվում: Հսկայական գումարներ ծախսվում են ամիսների համար, որ ընդամենը Երևանի 2800-ամյակին կամ Ֆրանկոֆոնիայի գագաթնաժողովին մասնակցելու համար Հայաստան եկող հյուրերի առաջին տպավորությունը լավ լինի:  Հյուրերին պատշաճ դիմավորելն ու տպավորելը, իհարկե, լավ է, բայց ոչ «դրանից հետո թեկուզ ջրհեղեղ» սկզբունքով:

Այս դեպքում տեղին է հիշել, թերևս, միայն ժողովրդական ասացվածքը՝ «դրսից ուրիշի աչքն ենք հանում, ներսից՝ մեր»: