Մարդ, որը ցույց տվեց մեզ Ստամբուլը. Օրհան Փամուքի հուզիչ հոդվածը Արա Գյուլերի մասին

Նա նշում է, որ լուսանկարչի հետ իր ընկերությունը սկսվել է 2003 թվականից, երբ իր գրքի համար լուսանկարներ էր փնտրում Գյուլերի բազմահազարանոց լուսանկարչական արխիվից:

«Մեր ընկերության սկզբում մենք երբեք չէինք խոսում Արայի հայկական արմատների ու օսմանյան հայերին կոտորելու ցավոտ պատմության մասին՝ մի թեմա, որը մինչ օրս Թուրքիայում արգելվում է: Ես զգացի, որ դժվար կլինի այս թեմայով խոսել նրա հետ, որ դա լարվածություն կարող է առաջացնել մեր հարաբերություններում, իսկ նա գիտեր, որ այդ թեմայով խոսելը կբարդացներ կյանքը Թուրքիայում:

Տարիների ընթացքում նա ինձ ավելի վստահեց և սկսեց երբեմն անդրադառնալ այնպիսի քաղաքական թեմաների, որոնց մասին ուրիշների հետ չէր խոսի: Նա պատմեց, որ 1942 թվականին, խուսափելու համար թուրքական կառավարության հռչակած «Ունեցվածքի հարկ»-ից, որը վերաբերում էր բացառապես ոչ մուսուլման քաղաքացիներին, ինչպես նաև խուսանավելով պարտադիր աշխատանքային ճամբար արտաքսվելուց, նրա դեղագործ հայրը թողել էր Գալաթասարայում իր տունն ու ամիսներ շարունակ թաքնվել մեկ այլ տանը՝ ոչ մի անգամ փողոց դուրս չգալով:

Նա ինձ հետ խոսել է 1955 թվականի սեպտեմբերի 6-ի գիշերվա մասին, երբ Կիպրոսում տեղի ունեցած իրադարձությունների հետևանքով լարված թուրք-հունական հարաբերությունների պայմաններում Թուրքիայի կառավարությունը մոբիլիզացրեց ավազակախմբերի, որոնք հարձակվեցին հույներին, հայերին ու հրեաներին պատկանող խանութների վրա, պղծեցին եկեղեցիներն ու սինագոգները: 1955 թվականի էթնիկ զտումներից հետո բազմաթիվ հայ ու հույն ընտանիքներ լքեցին Ստամբուլի իրենց տները: 1960-ականներին շատ քչերն էին արդեն մնացել:

Ես և Արան խոսում էինք այն մասին, թե ինչպես էր նա լուսանկարում սա ու նմանօրինակ մյուս դեպքերը: Այդուհանդերձ, մենք չանդրադարձանք օսմանյան հայերի՝ Արայի պապերի ու տատերի ոչնչացման հարցին»,- գրում է Փամուքը:

Երբ 2005 թվականին թուրք գրողն իր հարցազրույցներից մեկում բողոքել էր, որ Թուրքիայում չկա մտքի ազատություն, այդ երկրում անհնար է խոսել այնպիսի սարսափելի դեպքերի մասին, ինչպես 90 տարի առաջ օսմանյան հայերի հետ տեղի ունեցածն էր, նրան թուրքականությունը վիրավորելու հիմնավորմամբ կանչել էին դատարան, հարուցվել էր քրեական գործ, որը կարող էր ավարտվել մինչը երեք տարվա ազատազրկմամբ: Այդ դեպքերից երկու տարի անց սպանվեց հայ լրագրող Հրանտ Դինքը:

«Շատ պարբերականներ սկսեցին գրել, որ ես կարող եմ լինել հաջորդը: Ինձ ուղղված մահվան սպառնալիքների, իմ դեմ հարուցված քրեական գործերի և ազգայնական մամուլի կողմից տարվող հակաքարոզչության պատճառով սկսել էի ավելի շատ ժամանակ անցկացնել արտասահմանում՝ Նյու Յորքում: Ստամբուլ էի վերադառնում միայն շատ կարճ ժամանակով, այն էլ առանց որևէ մեկին այդ մասին ասելու:

Հրանտ Դինքի սպանությանը հաջորդող շրջանում՝ Նյու Յորքից տուն՝ Ստամբուլ կատարած կարճաժամկետ այցերիցս մեկի ժամանակ, գրասենյակում էի, երբ հեռախոսը սկսեց անդադար զանգահարել: Այդ օրերին ես չէի պատասխանում հեռախոսազանգերին: Սակայն զանգը չէր դադարում: Ոչ հեշտությամբ, սակայն ի վերջո բարձրացրի լսափողը: Ճանաչեցի Արայի ձայնը:

«Օ՜, դու վերադարձել ես: Ես հենց հիմա գալիս եմ»,- ասաց նա ու կախեց լսափողը՝ առանց սպասելու իմ պատասխանին: 15 րոպե անց Արան մտավ իմ գրասենյակ: Նա շնչակտուր էր, իր սովորույթի համաձայն հայհոյում էր ամեն ինչ ու ամենքին: Ապա նա փարվեց ինձ ու սկսեց լաց լինել: Նրանք, ովքեր գիտեին Արային, կհասկանան իմ զարմանքը, երբ տեսա նրան այդպես լաց լինելիս: Նա սկսեց երդվել ու ասել. «Նրանք՝ այդ մարդիկ, չեն կարող քեզ դիպչել»: Նրա արցունքները չէին դադարում: Ու որքան ավելի շատ էր նա լաց լինում, այնքան ավելի շատ էր ինձ պարուրում մեղքի զգացումը, և ես ինձ կաթվածահար էի զգում: Երկար լաց լինելուց հետո Արան, ի վերջո, հանգստացավ, ապա մի բաժակ ջուր խմելուց հետո հեռացավ՝ ասես միայն դրա համար էր եկել ինձ մոտ:

Դրանից հետո մենք էլի մի քանի անգամ հանդիպեցինք: Ես այլևս երբեք անհրաժեշտություն չզգացի հարցնել նրան իր պապերի ու տատերի մասին: Մեծն լուսանկարիչն արդեն ամեն բան պատմել էր ինձ իր արցունքների միջոցով»,- գրում է Փամուքը:

Հեղինակը գրում է, որ պոլսահայ լուսանկարիչը մշտապես երազում էր ժողովրդավարության մասին, որտեղ բոլոր անհատները կկարողանային ազատ խոսել իրենց սպանված նախնիների մասին կամ գոնե կարողանային ազատ սգալ նրանց համար: