Գյումրիում կայացել է «Ոչինչ չի մնա» ֆիլմ-ներկայացման առաջնախաղը

Նոյեմբերի 24-ին և 25-ին Գյումրիի Վ. Աճեմյանի անվան դրամատիկական թատրոնում կայացավ Ջոն Օսբորնի «Ետ նայիր զայրացած» պիեսի հիման վրա բեմադրված «Ոչինչ չի մնա» ներկայացման առաջնախաղերը, որը ստեղծագործական անձնակազմը նվիրել է համանուն ֆիլմի օպերատոր Արթուր Ապրեսովի հիշատակին: Ֆիլմի և ներկայացման ռեժիսորն է Հրաչ Քեշիշյանը, որի համար աճեմյանական թատրոնում բեմադրված ժամանակակից լուծումներով ներկայացումը առաջինն էր:

Հետաքրքիր միջավայրը ներկայացման առաջնախաղը դիտելու եկած հանդիսատեսի համար ստեղծված էր հենց թատրոնի նախասրահում: Հանդիսականին դեպի դահլիճ տանող աստիճաններ ուղեկցում էին պիեսի ամենահայտնի աֆորիզմներն ու  արտահայտությունները, որոնք  քիչ անց հնչելու էին բեմում: Վարագույրը բացվեց, իսկ փոքրիկ հյուրասենյակի վերածված բեմահարթակին սիրային եռանկյունում հայտնված ամուսիններն ու ընկերներն են, որոնք պարզում էին իրենց չստացված  ու ձախողված սիրային հարաբերությունների պատճառները:

Չորս կերպար, որ հայտնվել են բարդ ու անելանելի հոգեվիճակում, նրանց համար կյանքը դարձել է պայքար, կա և՛ սեր, և՛ ներկայի ու դեռևս մանկության տարիներից մնացած դառը հիշողություններ: Դառը մանկության ու չստացված անձնական կյանքի պատճառով Արսենը հրաժարվում է կնոջից ու դեռ չծնված երեխայից, նետվում կնոջ ընկերուհու գիրկն ու փորձում նոր կյանքով ապրել, բայց հայտնվելով երկու կանանց ընկերակցությամբ, համոզվում է ևս մեկ անգամ, որ իսկական սերը կեղծիք է իր համար:

«Ոչինչ չի մնա» ներկայացման ռեժիսորը 11 տարի անց ֆիլմը բեմահարթակ բարձրացնելու գաղափարը համարում է ռիսկային, համեմատություններ փորձում է չանել:

«Շատ բան է փոխվել, առաջին հերթին՝ ես ինքս 10 տարով մեծացել եմ արդեն, բնականաբար, շատ հարցերի ու երևույթների այլ աչքով ես սկսում նայել։ Մենք ապրում ենք այնպիսի ժամանակներում, որտեղ չես կարող չօգտագործել այն տեխնիկական հնարավորությունները, որոնք տալիս է քեզ գիտությունը, ռիսկային քայլ էր ֆիլմը բեմահարթակ տեղափոխելը, բայց մենք դա արեցինք»,- խոստովանել է ռեժիսոր Հրաչ Քեշիշյանը:

։

Նորովի է ներկայացված նաև բեմադրության երաշտական ձևավորումը: Այն համադրված է բեմում կատարվող զարգացումների ու ցուցադրվող գրաֆիկական տեսապատկերների հետ: Կոմպոզիտոր Հայկոյի ստեղծագործությունը կերպարների  հուզական տրամադրությունը փոխանցում էր դահլիճ: 90-ականներին ծնված դերասանները ներկայացնում էին այդ տարիների հայաստանյան կյանքի դժվարությունները, իսկ լեփ-լեցուն դահլիճի հոտնկայս ծափահարություններն ուղղված էին նրանց ու ստեղծագործական անձնակազմին: