Չինաստանում հասել են նրան, որ ամբողջ բնակչությանը կարողանում են վերահսկել. Կարեն Վարդանյանը` «ֆեյքերի» դեմ պայքարի մասին

Անանուն հանդես գալը ևս մարդու իրավունք է՝ ամրագրված ՄԻԵԴ-ի կողմից, հետևաբար համացանցում նրանց դեմ պայքարը կարող է դիտվել որպես իրավունքների խախտում: Միևնույն ժամանակ, անձի խոսքի ազատության իրավունքն ավարտվում է այնտեղ, որտեղ սկսվում են այլոց իրավունքները, լինի դա իրական կյանքում, թե սոցիալական ցանցերում: Հայտնի կանոնի կիրառումը շատ ավելի հեշտ կլիներ, եթե յուրաքանչյուր անձ հանդես գար սեփական անունից: Հայաստանում, այսպես կոչված, «ֆեյքերի» դեմ պայքարի անհրաժեշտության մասին օրեր առաջ բարձրաձայնեց վարչապետը, հաջորդեցին գործնական քայլեր ԱԱԾ մակարդակով:

Համաշխարհային մարտահրավեր համարվող այս խնդրի դեմ ինչպե՞ս է պայքարում աշխարհը:

«Երբեմն անհրաժեշտ է ընտրություն կատարել բարեկեցության ու խոսքի ազատության միջև»,- ասում է Ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ձեռնարկությունների միության տնօրեն Կարեն Վարդանյանը:

Օրինակ Չինաստանը, ըստ նրա, ընտրել է բարեկեցությունը:

«Նրանք հասել են նրան, որ ամբողջ բնակչությանը կարողանում են վերահսկել տեսախցիկներով և գիտեն, թե ամեն մարդ ով է: Դա բերել է նրան, որ Պեկինի օդանավակայանում անգամ կարիք չկա, որ գնաս ռեգիստրացիա անես, եթե մոտենում ես այդ կետին, ռեգիստրացիա ես անում, կշռում ես ծանրոցը, եթե ավել է, քարտով մուծում ես, պիտակը խփում ես ծանրոցի վրա ու նստում ինքնաթիռ: Միլիարդուկեսանոց երկիր են, եթե Հայաստանը կարելի է դեստաբիլիզացնել ֆեյքերով, պատկերացրեք Չինաստանը, եթե դեստաբիլիզանա, ինչ կլինի, դրա համար անհանգստացած են ու լուրջ են զբաղվում, որովհետև նախ` այդ մշակումներն ունեն և երկրորդ` հարուստ երկիր է»,- ասում է Վարդանյանը:

Իսկ այս խնդիրը չէր լինի, եթե հասարակությունն ու կառավարությունն ունենար հստակ օրակարգ, կարծում է ՏՏ ոլորտի մասնագետը: Նշում է.

«Մեզ մոտ «ֆեյքերը» բացասական են աշխատում, որովհետև մեր բնակչության մեծ մասը, կասեի նաև իշխանական և օպոզիցիայի մեծ մասը, իրական օրակարգ չունի, հեղհեղուկ են և տակտիկական տարբեր պայմաններից կարող են իրենց կարծիքները, ուղղությունները փոխել, դրա համար դրանք շատ լավ աշխատում են, դրա համար արգելելով կամ ԱԱԾ-ի մեթոդներով աշխատել, կարող է մի փոքր կրճատել, բայց դրանք կդառնան ավելի ռեալ մարդիկ, կկարողանան ինֆորմացիոն ազդեցությամբ հասարակությանը անընդհատ շեղել, հասարակությանը, քաղաքական, անվտանգության, ռազմական ուժերին»:

Շատ ավելի ճիշտ կլինի, որ քաղաքական ղեկավարությունը կարգավորի իրական օրակարգը, իսկ դա, նրա կարծիքով պարփակված է 1990-ին անմփոփված Անկախության հռչակագրի մեջ: Նշում է.

«Եթե չլիներ, ուրիշ, բայց քանի որ կա, պետք է հիմք ընդունել և առաջ գնալ, և ;ֆեյք/ լինել-չլինելը համեմատել իրար հետ, եթե որևէ ինֆորմացիոն հոսք փորձում է մեզ շեղել Անկախության հռչակագրից, ուրեմն «ֆեյք» է: Դա ավելի ճիշտ ճանապարհ է, քան փորձել, չեմ համարում, որ կարելի է ԱԱԾ-ի միջոցով սահմանափակել, առավել ևս, որ ԱԱԾ-ն այդ միջոցները չունի, այդտեղ լուրջ մասնագիտական և վերլուծական, IT գործակազմ է պետք, որը կարծում եմ, ուղղակի չկա»: