12 տարում 7 երեխա, որից 3 ը՝ երկվորյակ․ Հակոբյանների ընտանիքը համալրվել է հերթական զույգով

Երիտասարդ ամուսիններ, որոնք 12 տարում 7 երեխա են ունեցել, նրանցից երեքը՝ երկվորյակ: Ամուսինը՝ Արա Հակոբյանը, հայ է, որը 30 տարի ապրել է Մոսկվայում, կինը՝ Օլյա Հակոբյանը, ռուս է: Նրանք 4 տարի առաջ տեղափոխվել են Հայաստան: Ընտանիքի վերջին երկվորյակը 5 տարվա ընդմիջումից հետո ծնվել է օրեր առաջ. ծննդաբարելու համար Օլյան մեկնել էր Մոսկվա։ Ընտանեկան ավանդույթ է դարձել՝ Մոսկվայում միայն երեխաներն են ծնվում և Ամանորը նշում, իսկ ապրում ու աշխատում են Հայաստանում:

Անակնկալ հյուրեր, հարցազրույցներ, լուսանկարներ, նվերներ … Խիմկիի հիվանդանոցում Հակոբյանների երրորդ զույգի ծնունդն անգամ Մոսկվայի շրջանի առողջապահության նախարարի համար է անսովոր, նա որոշել է անձամբ ներկայանալ դուրսգրման արարողությանը, իսկ մարզի ղեկավարը նվերներ ու բարեմաղթանքներ է փոխանցել: Նորածինները՝ Գասպարն ու Ավրորան, լավ են, Խիմկիի ծննդատան հայազգի բժիշկ Ղազարյանը՝ գոհ։ Մայրը՝ Օլյան, մտածում էր, որ նորածինների հետ տուն կվերադառնա առանց հատուկ պատրաստության, բայց նույն ընտանիքում բնական ճանապարհով երրորդ զույգի ծննդյան լուրն անաղմուկ չէր անցել. ծննդատան բակում բազմազավակ ընտանիքին հայկական դհոլ-զուռնան է դիմավորում:

Օլյա Հակոբյանին այստեղ դեռ էլի կսպասեն, իսկ նրանք շտապում են տուն: 20 տարի առաջ, երբ Արա Հակոբյանը մեծ տուն էր կառուցում, չէր էլ կարող մտածել երկվորյակներ ունենալու մասին: Ծաղիկները բազմազավակ մայրիկին, իսկ հայրը սիրով սուրճը կպատրաստի, այս ընթացքում էլ կպատմի, թե ինչպես են ապրում այս մեծ՝ երեխաներով լեցուն տանիքի տակ: Երիտասարդ մայրը՝ Օլյան, որ քիչ-քիչ հայերեն էլ է սովորում, սակավախոս է։ Հայկական սովորույթները մասամբ յուրացրել է: Իրենց ծանոթության մասին շատ չեն պատմում, հանդիպեցին, ամուսնացան, ծնողները չառարկեցին, կարևորը՝ նույն հավատքն է, ասել էր Օլյայի մայրը: Ծնվեց առաջնեկը, մի երեխա էր, իսկ հետո, երբ զույգերը ծնվեցին, սկսեցին կատակել, թե առաջինի ժամանակ հիվանդանոցում երևի մեկին պահել են: Փորձում են նաև բացատրել, թե ինչումն է երկվորյակների ծննդյան գաղտնիքը:

«Տատիկիս կողմից է դա գալիս, ինչպես նա է պատմում, իրենց գեների մեջ եղել են զույգ տղաներ ունեցողներ, դա գեն է, որ շրջել-շրջել ու ինձ է գտել»,- պատմում է Օլյան:

Առաջին զույգի ծնունդն ընտանիքում խուճապ էր ստեղծել, երկրորդը՝ ավանդույթ դարձել, երրորդի դեպքում արդեն չէին էլ կասկածում, անգամ մտածում էին՝ եռյակ կծնվի: Հղիության ընթացքում Հայաստանում էին, որտեղ արդեն 4-րդ տարին են ապրում, միայն երկու ամիս առաջ էր Օլյան մեկնել Մոսկվա՝ ծննդաբերելու, իսկ ամուսինը միայն երեխաների ծնվելուց հետո էր մեկնել, բայց նորածինների անունները երկուսով են որոշել՝ Ավրորան՝ Արայի, Գասպարն էլ Օլյայի որոշումն էր: Աղջիկը ծնվել է 2 կգ 140 գրամ, իսկ տղան 2 կգ 890 գրամ: Ավրորայից ու Գասպարից առաջ այս օրորոցներում են մեծացել Նաստյան ու Գարիկը, այսօր նրանք արդեն 5 տարեկան են:

Ամենամեծ 3 երեխաները ո՛չ Մոսկվայում են, ո՛չ Երևանում: Աղջիկներն ուսանում են Կալկաթայի մարդասիրական դպրոցում, հաճախ էին այցելում ու հիանում այնտեղ սովորող երեխաների բարեկրթությամբ, երկու տարի Հայաստանում սովորելուց հետո որոշեցին իրենց դուստրերին էլ ուղարկել Հնդկաստանի հայկական դպրոց: Սա չի նշանակում, որ երեխաների ապագան Հայաստանում չեն տեսնում: Իրենք արդեն իսկ ամրապնդել են կապերը Հայաստանի հետ: Մոսկվա են գալիս միայն Ամանորին, երեխաներն էլ Հայաստանում կծնվեին, եթե իր բժիշկն այնտեղ բնակվեր, խոստովանում է Օլյան:

«Ես հիմնականում տարվա մեծ մասը Հայաստանում եմ գտնվում, հասցնում եմ մի քանի ամիս լինել Մոսկվայում, և իմ ամբողջ գործունեությունն այնտեղ է, իմ երեխաները, իմ աշխատանքը: Մեր ոլորտը մեծ հեռանկար ունի»,- պատմում է Օլյան:

Գիտությունը գիտություն, բայց Արան դեռ հայկական սովորույթով գառան խորոված պետք է անի, միանում է նաև «Շանթի» մեր գործընկերը, սեղան են նստում՝ ընտանիքի երջանկության մաղթանքներով: Իսկ Երևանում հզորանում է մանրէաբանական այն լաբորատորիան, որտեղ Արա Հակոբյանը ներդրումներ է արել ու մոռացել դրանց մասին: Հիմա մտածում է միայն գործունեությունը զարգացնելու մասին: Արտադրում են մանրէներ ու խմորիչներ, իրացնում հիմնականում Հայաստանում, արտադրությունը մեծ է, հայկական շուկան՝ չափազանց փոքր, ասում է գործարարը:

Շուտով նաև պատրաստ կլինի խմորիչի գործարանը, որի շինարարական աշխատանքներն ընթացքի մեջ են: Արտադրանքը այլընտրանք կլինի Թուրքիայից ու Իրանից ներկրվող հացի խմորիչին: Իսկ ինչն է մղել Հակոբյանին այս ամենը ստեղծել նաև Հայաստանում:

Ներդրումների ճանապարհով գիտության զարգացում ու դեմոգրաֆիական իրավիճակի բարելավում. երկու ուղղություն, որոնք այս հայ ընտանիքը հաջողությամբ է իրականացնում ու երջանիկ ապրելու բանաձևը ցույց տալիս բոլոր նրանց, ովքեր վարանում են Հայաստանում ներդրում անել կամ երեխաներ ունենալ: