Կամքի ուժի և տոկունության մարմնավորում՝ Էմիկ Ավագյան #նորապագա

Ժամանակակից աշխարհը լի է հնարավորություններով ու տեխնոլոգիաներով, որոնք մարդկանց թույլ են տալիս կատարելագործվել ու ստեղծել իրենց կյանքի համար լավագույն պայմանները։

Տասնամյակներ, ու նույնիսկ հարյուրամյակներ շարունակ համարվել է, որ հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, հատկապես նրանք, ովքեր չէին կարողանում քայլել, չէին կարող հասարակության լիարժեք անդամ լինել։ Այս կարծիքը հատկապես ամրապնդում էր այն փաստը, որ մինչև 20-րդ դարի վերջ աշխատանք գտնելու համար շատ կարևոր էր ֆիզիկական առողջությունն ու գործատուները հիմնականում փնտրում էին ֆիզիկապես առողջ աշխատակիցների։

Մեր օրերում աշխարհի բնակչության մոտ 15%-ն ունի հաշմանդամություն։ Դժվար է պատկերացնել, որ այդքան հասարակ թվացող անվասայլակը մի օր եղել է նորարարություն։ Անվասայլակը զգալիորեն բարելավեց հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց կյանքի մակարդակն ու ստեղծեց հնարավորություններ, որոնք մինչ այդ այդքան անհասանելի էին։

Հպարտությամբ կարող ենք ասել, որ անվասայլակի ստեղծողը՝ հայազգի Էմիկ Ավագյանն էր։ Վերջինս ուներ առողջական խնդիրներ՝ տառապում էր մանկական ուղեղային կաթվածից, և շատ լավ էր հասկանում հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց համար նոր հնարավորություններ ստեղծելու կարևորությունը։ Մարդ, ով ինքնին կանգնած է խնդրի առջև ստեղծում է մեխանիզմ, որը թույլ է տալիս անվասայլակը տեղադրել մեքենայի վրա, ինչպես նաև շնչառության համակարգչային կառավարման համակարգը։ Գյուտ, որ կփոխի միլլիոնավոր ճակատագրեր։

Պատկերացրեք, թե ինչ կարևոր էր այս գյուտը․ այժմ հաշմանդամություն ունեցող անձիք ավելի հեշտությամբ կարող էին ճանապարհորդել մեքենայով, ու չանհանգստանալ, թե ինչպես են տեղաշարժվելու մեքենայից դուրս գալիս։ Հետաքրքիր է, որ հաշմանդամության անվասայլակները ստեղծվել դեռևս մ․թ․ա․ 666թ․-ին Չինաստանում։ Հարրի Ջիգգինսն առաջինն էր, ով կարգավորեց թեթև մետաղական անվասայլակների մասսայական արտադրությունը, իսկ ահա ձեռքով կառավարվող ժամանակակից սայլակի ստեղծողը հայազգի Էմիկ Ավագյանն է։

Էմիկ Ավագյանն ինքնին տոկունության և մարդկային կամքի ուժի մարմնավորում է։ Ի ծնե ախտորոշված ուղեղային կաթվածը չխանգարեց նրան ֆիզիկայի և մաթեմատիկայի ոլորտում ոսկե մեդալ ստանալուն, և հետագայում նույն ոլորտներում Նյու Յորքի Կոլումբիայի Համալսարանում գիտական աստիճան ստանալուն։ Նրա գյուտերն օգնում են հաշմանդամներին ավելի ինքնուրույն ու վստահ կյանք վարել։

Կարդալով այսպիսի ոգեշնչող պատմություններ մարդկանց մասին, որոնք կանգ չեն առել ոչնչի առաջ ու ի կատար են ածել իրենց երազանքները, ցանկություն է առաջանում շարժվել առաջ ու անել ամեն ինչ, որպեսզի ապագան լինի ավելի լուսավոր ու բարեկեցիկ բոլորի համար՝ անկախ սեռից, ազգությունից, կրոնից ու սոցիալական կարգավիճակից։ Սակայն միշտ պետք է հիշել, որ ցանկացացած փոփոխության սկիզբը հենց մենք ենք և ցանկացած նպատակ իրականություն դարձնելու համար առաջին հերթին պետք է սկսենք մեզանից։

Հոդվածը ստեղծվել է «Ֆիլիպ Մորրիս Արմենիա» ընկերության աջակցությամբ՝ #նորապագա արշավի շրջանակներում։ Ընկերությունները չեն փոխում ապագան․ դա անում են մարդիկ։ Ցուցաբերելով հոգատարություն մեր հաճախորդների, մեր անձնակազմի ու մեր շրջապատի նկատմամբ, կիսելով արժեքներն ու մարտահրավերները, մենք նպատակ ունենք միասին կերտել ավելի լավ ապագա՝ օգնելով հազարավոր կանանց ու տղամարդկանց բարելավել իրենց կյանքը։