Մենք ուզում էինք այդ դժվարին իրավիճակում մեր խաղով փոքր-ինչ ուրախացնել հայ ժողովրդին. Սարգիս Ադամյանը՝ պատերազմի օրերին Վրաստանին հաղթելու մասին

Հայաստանի ազգային հավաքականի և «Հոֆենհայմի» հարձակվող Սարգիս Ադամյանը ակումբի պաշտոնական կայքին տված հարցազրույցի ընթացքում խոսել է Ազգային հավաքականի ելույթների և Հայաստանում ստեղծված պատերազմական ծանր իրավիճակի մասին.

-Միջազգային մակարդակում դու միայն «Հոֆենհայմի» կազմում չէ, որ գոլեր ես խփում: Տարվա վերջին միջազգային խաղում դու խփեցիր Հայաստանի հավաքականի հաղթական գնդակը Վրաստանի դեմ խաղում (1:0): Լեռնային Ղարաբաղում ստեղծված իրավիճակի ֆոնին այդ հաղթանակն, անկասկած, շատ էմոցիոնալ լուսաբանվեց մեդիայում և սոցիալական ցանցերում:

-Մեզ համար դա յուրահատուկ խաղ էր: Դա ավելին էր, քան ֆուտբոլը: Մենք ուզում էինք մեր խաղով փոքր-ինչ ուրախացնել հայ ժողովրդին այդ դժվարին իրավիճակում: Նրանք այդ պահին լավ զգալու համար շատ բան չունեինք, ուստի մենք ցանկանում էինք խաղալ հատուկ մեր երկրի ու հայրենակիցների համար: Խաղից հետո շատ արձագանքներ ստացա և ինձ համար շատ մեծ նշանակություն ունեցավ այն, որ երկրի համար այդ դժվարին ժամանակներում կարողացա մարդկանց մի փոքր ուրախացնել:

-Եթե այդպիսի պահի հաղթական գոլ ես խփել, դա ձեզ հերոսացնո՞ւմ է ձեր երկրում:

-Ոչ, ես այդքան հեռու չէի գնա: Օրվա վերջում մենք պարզապես ֆուտբոլ ենք խաղում: Ինձ համար հիվանդանոցներում աշխատող մարդիկ են արժանի այդ կոչմանը: Մարդիկ, ովքեր պայքարում են իրենց երկրի և մարդկանց կյանքերի համար: Նրանք են իսկական հերոսները:

-Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև տեղի ունեցավ պատերազմ: Վրաստանի հետ խաղի նախօրեին հրադադար կնքվեց: Շատ փախստականներ են փախել Երևան: Ստեղծված իրավիճակի ֆոնին ինչպե՞ս ես քեզ զգում:

-Շատ տխուր է: Խելահեղություն է տեսնել, թե ինչպես են մարդիկ պայքարում իրենց կյանքի համար: Հուսով եմ՝ ամեն ինչ շուտով կավարտվի: Չի կարող այնպես լինել, որ 18 տարեկան տղաները գնան ու պատերազմեն՝ իրենց հայրենիքը պաշտպանելով:  Հասկանում ես, որ իրականում խնդիր չէ, երբ մի քանի ամիս անցկացնում ես առանց ֆուտբոլ խաղալու:

-Հարազատներ ունե՞ս, ովքեր տուժել են ստեղծված իրավիճակից:

-Ընտանիքիս անդամներից ոմանք դեռևս ապրում են Հայաստանում, բայց, բարեբախտաբար, ստիպված չեղան տեղահանվել կամ փախչել: Նրանք ապրում են Երևանում: Բայց, անկասկած, նրանք էլ են տուժել այդ իրավիճակից: Հուսով եմ` շուտով ուրախանալու ավելի շատ առիթներ կունենան: