Պետք է զգույշ լինել նախկին պաշտոնյաներին խոսեցնելիս. «Առավոտ»

«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանը ««Նախկինների» սինդրոմը» վերնագրով առաջնորդող հոդվածում գրում է.  

Ես միշտ հորդորել եմ գործընկերներիս զգուշավոր, վերապահ վերաբերմունք դրսևորել, երբ խոսեցնում են նախկին պաշտոնյաներին: Նրանց մեծ մասի գլխավոր հատկանիշը «աբիժնիկությունն է»՝ այդ ո՞նց եղավ, որ իմ նման պետականաստեղծ անձին և մտքի գիգանտին պաշտոնից զրկեցին կամ չոքեչոք չեն գալիս ու խնդրում, որ ես վերադառնամ պաշտոնին և իմ ոլորտը, և, ինչու չէ, ողջ երկիրը ծաղկեցնեմ:

Հազվադեպ են հանդիպում նախկին պաշտոնյաներ, որոնք ներքուստ համոզված չեն, որ իրենց ժամանակ երկիրը դրախտ էր հիշեցնում և հետո, ո՜վ ճակատագրի անարդարություն, եկան «սրանք» և ամեն ինչ ապականեցին: Մարդկայնորեն դա, իհարկե, հասկանալի է. առանձնասենյակ, քարտուղարուհի, սպասարկող մեքենա, քծնողների բանակ, որն ամեն րոպե քեզ հավաստիացնում է, որ որքան հանճարեղ ես դու՝ այնքան համոզիչ է հավաստիացնում, որ ինքդ սկսում ես դրան հավատալ: Կան, իհարկե, նաև հազվադեպ բացառություններ՝ օրինակ, պաշտպանության նախկին նախարար Վաղարշակ Հարությունյանը կամ ԱԱՊՎ նախկին պետ Դավիթ Շահնազարյանը «նախկինի սինդրոմով» չեն տառապում՝ սթափ են գնահատում անցյալն ու ներկան: Բայց ընդհանրապես «աբիժնիկությունը» հատուկ է ցանկացած «նախկինի»՝ նախկին պաշտոնյաներին, նախկին ամուսիններին, նախկին ընկերներին, նախկին հայաստանցիներին: (Վերջիններս, ի դեպ, շատ են սիրում համացանցում գրել Հայաստանը փնովող մեկնաբանություններ): Դժվար է հարաբերություններ խզել՝ առանց դառը նստվածքի: Բայց նախկին պաշտոնյաները, բացի այդ ամենից, ունեն ևս մի թերություն՝ նրանք միշտ չափազանցված են պատկերացնում իրենց դերը երկրի պատմության հետ: Սովորաբար՝ երբ հարցնես որևէ նախկին նախարարի, դեսպանի կամ անգամ վարչության պետի, թե ինչ էր նա անում այն ժամանակ, երբ պաշտոն էր զբաղեցնում, նա կպատմի, որ առանցքային դեր էր խաղում պետության մեջ, որ առանց նրա համաձայնության ոչ մի խնդիր չէր լուծվում, որ առաջին դեմքերը քայլ անգամ չէին անում առանց նրանց հետ խորհրդակցելու: Դա մի քիչ նման է արցախյան պատերազմի մասին պատմություններին. իրենց հիշողություններում մարդիկ սովորաբար ինչ-որ ջոկատների հրամանատարներ էին, շատ քչերն են ընդունում, որ նրանք կռվում էին որպես շարքայիններ: (Ի դեպ, ապրիլյան պատերազմի դեպքում այդպես չի լինի, որովհետև այսօր կա բանակ՝ իր հստակ կառուցվածքով և հիերարխիայուվ): Դառնալով նախկին պաշտոնյաներին՝ պետք է ասել, որ մարդիկ, երբ գոնե մի պահ կորցնում են սթափությունը, հակված են վերագնահատել անցյալը և իրենց դերն անցած-գնացած գործերում, նրանք իսկապես վստահ են, որ նրանց խոսքն անչափ ազդեցիկ էր և վճռորոշ: Դա, որպես կանոն, հնարավոր չէ ապացուցել: Դրա համար եմ ասում՝ նրանց ասածները հալած յուղի տեղ մի ընդունեք: