Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկ՝ թզուկ արիստոկրատը

Պոստիմպրեսիոնիստ, գրաֆիկայի և գովազդային պաստառների նշանավոր վարպետ Անրի Դը Տուլուզ-Լոտրեկը, ազնվականների ընտանիքի միակ ժառանգը լինելով, չի արդարացրել ծնողական հույսերը: Նա մուտք ուներ դեպի բարձրաշխարհիկ հասարակություն, բայց ժամանակ էր անցկացնում գողերի, մարմնավաճառների և պարուհիների հետ Մոնթմարտրում: Նա տաղանդավոր նկարիչ էր, բայց հայտնի էր կաբարեների պաստառներ պատրաստելու համար: Նա իսկական հանճար է, բայց մահացել է ալկոհոլիզմից և սիֆիլիսից 36 տարեկան հասակում:

Ապագա նկարիչը ծնվել է 1864 թվականի նոյեմբերի 24-ին Ֆրանսիայի հարավում գտնվող Ալբի քաղաքում: Ծնողները իրենց առաջնեկ Ռիշարի մահից հետո բաժանվել են:

Նրան անվանում էին «փոքրիկ գանձ»: Նա ազնվական ընտանիքի միակ ժառանգն էր: 13 տարեկանում տղան կոտրել է կոնքը: Մեկ տարի անց նա կոտրել է   ոտքը: Երկու վնասվածքների հետևանքները սարսափելի էին. տղայի ոտքերը դադարել են աճել և զարգանալ: Տարիների հետ Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկը վերածվել է թզուկի անհամաչափ մեծ մարմնով եւ գլխով: Նրա հասակը կանգ է առել 150 սանտիմետրի վրա:

երիտասարդի հասակը նրան խանգարում էր, և միակ բանը, որով կարող էր զբաղվել, նկարչությունն էր, ինչն էլ նրան տասնութ տարեկանում տարավ Փարիզ:

Մոնմարտրում նա 1885 թվականին ստուդիա է բացում, որն այդ ժամանակ դառնում է բոհեմի և կասկածելի հասարակության ապաստարան: Մոնտմարտրը Տուլուզի-Լոտրեկի համար դարձել է կյանքի գլխավոր ներշնչանքը:

Հենց այդտեղ՝ կաբարեների և հասարակաց տների խրախճանքի, պարուհիների և ալկոհոլով լի զնգացող բաժակների մեջ, մարմնավաճառների, գողերի և այլասերվածների  հետ կողք կողքի Տուլուզ-Լոտրեկը կարող էր չվախենալ ծաղրուծանակից: Ի վերջո, «պարկեշտ ազնվական հասարակությունը» նրան չէր ընդունում:

1889 թվականի հոկտեմբերին գործարար Ժոզեֆ Օլլերը բացել է աշխարհահռչակ «Մուլեն Ռուժ» կաբարեն:

«Մուլեն Ռուժ»-ում աչքի էր ընկնում 23-ամյա ամբարտավան և ինքնավստահ պարուհի Լա Գուլյուն: Տուլուզ-Լոտրեկը նրա երկրպագուների թվում էր: Երբ Օլլերը առաջարկել է, որ նկարիչը «Մուլեն Ռուժ»-ի համար վառ, անսովոր պաստառներ նկարի, նա առանց վարանելու համաձայնել է: Առաջին պաստառի կենտրոնում, բնականաբար, Լա Գյուլուն էր՝ շրջապատված  նրան ցանկացող տղամարդկանցով:

   Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկ. Լա Գուլյու պարուհու պաստառը

Կաբարեի համար պաստառներ ստեղծելիս  Տուլուզ-Լոտրեկը գնալով ավելի ու ավելի էր հեռանում իմպրեսիոնիզմից: Նրա պաստառների վրայի պարզ պատկերները ցանկացած դիտողի համար հասկանալի էին: Օլլերի շնորհիվ Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկը գտել էր մի ժանր, որտեղ չկային խիստ կանոններ, և նա ինքն էր դրանք հորինում:

Ցավոք, Մոնմարտրում նկարիչների հաջողությունը մշտապես ուղեկցվում էր ալկոհոլային կախվածությամբ: Այդ թուլությունը նաև Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկն ուներ:  Ալկոհոլիզմի շոշափելի հետևանքներն իրենց զգացնել են տվել 30 տարեկանից հետո: Այդ ամենը լրացնելու եկավ սիֆիլիսը՝ փարիզյան հասարակաց տների գրեթե անխուսափելի «բոնուս»-ը:

Ինսուլտից, հոգեբուժարանում գտնվելուց հետո Անրի Տուլուզ-Լոտրեկը մահացել է իր մոր ձեռքերի մեջ:

Թեպետ իր կյանքի ընթացքում նկարիչը հանրությանը դուր չի եկել իր վատ բնավորության ու սուր լեզվի պատճառով, սակայն մահից մի քանի տարի անց Տուլուզ-Լոտրեկի հանճարեղ լինելը ընդունում էին գրեթե բոլորը: Նա այսօր արդեն համարվում է դասական՝ հատկապես պաստառների ժանրում: Եվ նրա աշխատանքների գները տարեցտարի շարունակում են աճել: