Գերիներին բանտախցերում, հանցագործների պահման պայմաններին հավասար պահելն արգելված է. Սիրանուշ Սահակյան

Հայ գերիների  իրավունքների կոպիտ խախտումների,ադրբեջանական զինված ուժերի կողմից նրանց խոշտանգելու ու անմարդկային վերաբերմունքի ենթարկելու, գերեվարման պայմանների, քաղաքացիական անձանց իրավական պաշտպանության ու Ադրբեջանի պետական պատասխանատվության հարցերի շուրջ այսօր քննարկում է կազմակերպվել ՀՀ Մարդու իրավունքների պաշտպան  Արման Թաթոյանի, Արցախի Մարդու իրավունքների պաշտպան Գեղամ Ստեփանյանի, իրավապաշտպաններ Սիրանուշ Սահակյանի, Արտակ Զեյնալյանի մասնակցությամբ: Նրանք  ներկայացրել են արտահերթ զեկույց, որում նշված խնդիրներից բացի, անդրադարձել են պատերազմական հանցագործություններին, այդ հանցագործությունների համար Ադրբեջանի միջազգային պատասխանատվության մեխանիզմներին:

«Գերեվարման երաշխիքները սկսում են գործել ամենասկզբից: Շատ կարևոր հանգամանք է այն, որ ռազմագերիներն անմիջապես պետք է էվակուացվեն ճամբարներ, չի թույլատրվում նրանց պահել բանտերում, այլ փակ շինություններում: Բանտախցերում,  հանցագործների պահման պայմաններին հավասար պահելն արգելված է»,- նշել է  իրավապաշտպան Սիրանուշ Սահակյանը:

Նրա հավաստիացմամբ՝ ռազմագերիները համարվում են գերեվարող պետության պատասխանատվության ներքո գտնվողներ, անկախ այն հանգամանքից, թե նրանց գերեվարող ֆիզիկական անձինք հետագայում ինչ պատասխանատվության կենթարկվեն թույլ տրված խախտումների համար:

Սիրանուշ Սահակյանն ասել է, որ օկուպացնող պետությունը պարտավոր է պաշտպանության տակ առնել վիրավորներին ու առողջական խնդիր ունեցողներին, պարտավոր է արագ հայտնաբերել մարտի դաշտում գտնվող հիվանդներին, վիրավորներին ու բժշկական օգնություն ցուցաբերի: Նույն կերպ դիերի արագ հայտնաբերման պարտականություն ունի:  Որոնողական գործողությունների արդյունավետության համար առաջին պատասխանատուն այն երկիրն է, որի հսկողության տակ մնացել են մարմինները:

Միջազգային կոնվենցիայով արգելվում է բռնի անհետացումը, այսինքն՝ երբ անձը հայտնվել է պետության պաշտոնատար անձանց կամ նրանց անունից գործող անձանց հսկողության ներքո և պետության անգործության հետևանքով ազատությունից զրկված անձանց ճակատագրի առնչությամբ կա անհայտություն, նրանց ճակատագրի մասին տեղեկատվությունը միտումնավոր թաքցվում է, որի պայմաններում անձինք հայտնվում են իրավական պաշտպանությունից դուրս:

«Բռնի անհետացման երևույթն առկա է եղել նաև 2020 թվականի պատերազմի ընթացքում: Շուրջ 10 ամիս անց շատ անձանց ճակատագրեր, որոնք ողջ հայտնվել են ադրբեջանական հսկողության ներքո, դեռևս մնում են անորոշ: Միջազգային չափանիշները պահանջում են, որպեսզի պատասխանատվություն նախատեսվի բռնի անհետացման դեպքերի համար, պատասխանատու են ոչ միայն նրանք, ովքեր ուղղակիորեն ներգրավված են, այլ նաև այն պաշտոնատար անձինք, որոնք չեն կանխել կամ որոնց թույլ հսկողության, անգործության պատճառով հնարավոր է եղել բռնի անհետացումը»,- պարզաբանել է  Սիրանուշ Սահակյանը։