«Աթեշյանի դասերը»

«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահմայանն իր խմբագրականում անդրադարձել  է Պոլսո պատրիարքարանում կատարվածին՝ խմբագրականը վերագրելով «Աթեշյանի դասերը»:

«Պոլսո պատրիարքարանի շուրջ մի քանի ամիս տևած թնջուկն հանգուցալուծվեց հօգուտ Թուրքիայի իշկանությունների դրածո Արամ Աթեշյանի»,- ասում է Աբրահամյանը՝ հիշեցնելով, որ մի քանի ամիս առաջ Էջմիածնում Աթեշյանը խոստանում էր ընդունել  փոխանորդի ընտրությունների ցանկացած արդյունք, իսկ այդ ընտրություններում նա խոշոր հաշվով պարտվեց: Ամեն դեպքում, Թուրքիայի իշխանությունները երկու ոտքը դրեցին մի կոշիկի մեջ և բացականչեցին՝ «Ուզում ենք Աթեշյանին և վերջ»:

Ըստ «Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագրի՝ Պոլսում ապրում է մի քանի տասնյակ հազար հայ, թե որքանով է նրանց խնդիրը հետաքրքրում մնացած 10 մլն հայությանը, դժվար է ասել, բայց մի քանի հատկանշական պահ այս պատմության մեջ, այնուամենայնիվ, կա՝  հայերի ոչ միաբան լինելը, անձնական հավակնությունները ընդհանրական շահից վեր դասելը, այն, որ իշխանությունը Թուրքիայում թե այլուր գերադասում է գործ ունենալ սահմանափակ մտավոր ունակություններ ունեցող տեղական իշխանիկի հետ: Պարզ է, որ Պոլսո պատրիարքը չի կարող հրապարակավ հայտարարել, թե  Օսմանյան Թուրքիան ցեղասպանություն է իրականացրել հայերի նկատմամբ: Նախորդ պատրիարքներն, այդ թվում՝ առ այսօր դե յուրե այդ պաշտոնը զբաղեցնող Մեսրոպ արքեպիսկոպոս Մութաֆյանը, գտնում էին  այդ նուրբ հարցին առերեսվելուց խույս տալու ճկուն՝ դիվանագիտական ձևը: 

«Իսկ ահա Արամ Աթեշյանը ոչ թե խուսափում է այդ ցավոտ հարցին անդրադառնալուց, այլ բավական քսու և շողոքորթ եղանակով  առաջ է տանում թուրքական քարոզչության թեզերը», – հավելում է Արամ Աբրահամյանը՝ հիշեցնելով այն օրինակները, երբ Գերմանիայի Բունդեսթագը ճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը կամ թուրքական զորքերը ներխուժեցին Սիրիա: Ցեղասպանության ճանաչման պարագայում Աթեշյանը դատապարտեց, իսկ Սիրիայի դեպքում ողջույնի խոսքեր հղեց: Արամ Աբրահամյանի նկատառմամբ՝ երկու դեպքում էլ հայոց եկեղեցու եպիսկոպոսը կարող էր լռել:

Հարցադրմանը, մի՞թե Պոլիսի հայերի կյանքն այդքան կախված է պատրիարքի անձից, «Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիրն այսպիսի հռետորական պատասխան է տալիս.

«Արամ Աթեշյանը Թուրքիայի իշխանությունների խամաճի՞կն է, դե թող վայելի իր շեֆերի նվիրաբերած պաշտոնը: Մի՞թե ցանկացած պոլսահայ պարտադիր պետք է առնչվի ապտրիարքարանի հետ: Եթե մարդը հավատացյալ է, ապա նա կարող է կազմակերպել իր հոգևոր կյանքը՝ չշփվելով որևէ եպիսկոպոսի հետ: Նա կարող է գտնել պարկեշտ, համեստ, իսկապես հավատացյալ մի քահանայի և իր շփումները եկեղեցու ու կրոնի հետ իրականացնել այդ անձնավորության միջոցով: Այդպիսի քահանաներ հաստատ կան Պոլոսում», -հավելում է Աբրահամյանը՝ նշելով, որ ընդհանրապես պարկեշտ քահանաներ շատ ավելի հաճախ են հանդիպում, քան պարկեշտ եպիսկոպոսներ: Այդպես է ոչ միայն Թուրքիայում: