Մի ամիս մամային չեմ տեսել, շատ եմ ուզում, որ մամաս գա․ Լաչինի միջանցքի փակման պատճառով 6 անչափահաս քույրերը մնացել են առանց մայրական խնամքի

Արցախը Հայաստանին կապող փակ ճանապարհը փոխել է շատերի կյանքը, բազմաթիվ ընտանիքների է իրարից բաժանել ու կիսել։ Ամենածանրն այն ծնողների ու երեխաների հոգեվիճակն է, որոնք հայտնվել են Հայաստան-Արցախ միակ ճանապարհի փակուղում։ 6 անչափահաս քույրերը մնացել են առանց մայրական խնամքի։ Այս երեխաների համար մայրիկի միակ շփումը հեռավար զրույցն է դարձել։

Մեկ ամսից ավելի է երեխաների առօրյան ու որպիսությունը Նաիրան իմանում է հեռվից։ Օրվա մեջ մի քանի անգամ երեխաները հեռախոսով մայրիկին պատմում են, թե ինչ են կերել, օրը ոնց է անցել դպրոցում։ Նաիրա Մարգարյանը ամուսնու քրոջ հետ դեկտեմբերի 11-ին է գնացել Արցախ՝ իրենց հասանելիք բնակարանի գնման վկայագիրը ստանալու, բայց հաջորդ օրն իսկ ճանապարհը փակվել է ու մնացել է Արցախում։

Մարգարյանները Քաշաթաղի շրջանի Վակունիս գյուղից պատերազմից հետո են տեղափոխվել Շիրակի մարզի Մայիսյան գյուղ։ Ընտանիքը  պատերազմի ժամանակ կորցրել է իր 18 տարեկան միակ որդուն Ժիրայրին։ Նա ընդամենը 2 ամսվա ծառայող էր։

«Սեպտեմբերի 27-ին զամգահարեց տուն, խոսեց մամայի հետ, ոնց որ հրաժեշտի խոսքեր ասեր։ Լավ եղեք, հույսներդ չկորցնենք, ես կգամ։ Պա՛պ մամայիս լավ կնայես, քույրերիս աչքի լույսի նման կպահես։ Պապաս որոշեց, որ պիտի պոստեր սնունդ տանի և էդպես գտնելու էր ախպորս»,- պատմում է 16-ամյա Սյուզի Մարգարյանը։

Սյուզին, ով այս օրերին նաև ստանձնել  է 5 փոքր քույրերի խնամքը, լացը զսպելով պատմում է զոհված եղբոր մասին։ Վերջին զանգն էլ հենց եղել է պատերազմի առաջին օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին, որից հետո  եղբորից լուր չեն ունեցել , բայց չմարող հույս են ունեցել, որ Ժիրայրը տուն կգա։ Նրա մարմինը գտել են որոնումների 9-րդ ամսում։

Սյուզին պատմում է այդ օրերի ապրումների մասին․․․ ասում է՝ Հայաստանում իրենց  շատ լավ են զգում, բայց հոգով ու մտքով միշտ Արցախում են, իրենց տանը, երբ ընտանիքը ամբողջական էր՝ 8 երեխաներով ու  ծնողներով։

Երեխաներն  այս պահին զրկված են մայրական խնամքից, բայց  նրանց հանդեպ հոգատարությունը չի պակասել։ Առանց մայրական խնամքի մնացած քույրերի պատմությունն արագորեն տարածվեց ու նույնքան էլ արագ արձագանք ունեցավ։ Մարդիկ մինչև հիմա էլ շարունակում են օգնել, երեխաների կողքին լինել։

Տան փոքրերից Ալվարդն ասում է՝ մի ամիս մամային չեմ տեսել, շատ եմ ուզում, որ  մամաս գա, շատ եմ կարոտել։

Արցախ գնալուց առաջ մայրը երեխաների խնամքը որևէ մեկին չի հանձնել՝մտածելով, որ կգնա, արագ հետ կգա։ Վերադարձի ճանապարհը  երկարել է։Մի քանի օր է մեծ քույրն է մնում նրանց հետ, ամուսնացած է, իր փոքրիկ երեխայի հետ է եկել , երկար չի կարող զբաղվել  քույրերի խնամքով։Այս ընթացքում նաև Ախուրյանի համայքապետարանն է հարցին լուծում գտել։

Խնամակալության և հոգաբարձության հանձնաժողովը նիստ է հրավիրել և համայնքապետի  օգնականին, որը նաև  այդ նույն հանձնաժողովի նախագահն է, նշանակել է երեխաների ժամանակավոր  խնամակալ։ Հռիփսիմե Նահապետյանը ամեն օր այցելում է նրանց, պարբերաբար խոսում երեխաների  մոր հետ։

«Քանի որ մեծ քույրը ամուսնացած է, երեխաներին խնամակալ նշանակեցին ինձ։ Ամեն օր կատարել ենք տնայց և այդ ընթացքում դիմել ենք տարբեր կառույցների, ներկայացրել իրավիճակը․․․Արցախ ենք զանգահարել, ներկայացրել ենք իրավիճակը, խոստացել են, որ  այս շաբաթ պիտի այդ հարցին լուծում տան, անընդհատ  խոսում ենք երեխաների մայրիկի  հետ»,- ասում է Ախուրյանի համայնքապետի օգնական Հռիփսիմե Նահապետյանը։

Երեխաները խնամքի, սննդի, վառելիքի կարիք չունեն, նրանց մանկապարտեզ տանելու հարցերն էլ են կարգավորվել։ Հարևանների ու կարեկից մարդկանց հոգածության պակաս չունեն, բայց քույրերի սպասումը հեռու ճանապարհից մոր վերադարձն է։