«Որտե՞ղ սա կարելի է հագնել». նորաձևության ամենաանհեթեթ հարցը

      Ինչո՞ւ են, ի վերջո, ստեղծվում այս անհեթեթ, բայց կուրացուցիչ գեղեցկությամբ հագուստները 

Շքեղ, արտասովոր, գայթակղիչ, երբեմն անհասկանալի. նորաձևության հնարքներն անսահման են: Նորաձևության համաշխարհային  ցուցադրությունները վաղուց  վերածվել են անմոռանալի շոուների: Տոննաներ կշռող կտորներ, փայլեր ու աքսեսուարներ են օգտագործվում, ստեղծվում են հագուստներ, որոնք դիտելիս հաճախ մտածում ես, թե որտեղ կարելի է  հագնել կամ սա ո՞վ կկրի: Ինչո՞ւ են, ի վերջո, ստեղծվում այս անհեթեթ, բայց կուրացուցիչ գեղեցկությամբ հագուստները, ի՞նչ  ճակատագիր են ունենում դրանք, երբ ավարտվում է նորաձևության ցուցադրումը:

Նախ՝ ասենք, որ «ո՞ւմ են պետք այսպիսի հագուստները» հարցը նույնքան հաճախ է հնչում, որքան, օրինակ, կանանց «ի՞նչ հագնեմ այսօր» հարցը: Ովքե՞ր են ամենից հաճախ նման հարցեր տալիս և ինչո՞ւ: Նորաձևության  տեսաբանները որոշել են գտնել այդ հարցերի պատասխանները: 

Որքան էլ տարօրինակ է, այդ  հարցը տալիս են ոչ միայն այն մարդիկ, ովքեր նորաձևությունից հեռու են, այլև այնպիսիք, ովքեր  ստեղծում են այդ նորաձևությունը: Բազմաթիվ մոդելյերներ են քննարկում այդ հագուստները և տալիս նույն հարցը:

«Պրակտիկ չէ, կրելու բան չէ» տարածված արտահայտությունը սովորաբար ասում են մարդիկ, ովքեր չեն հասկանում նորաձևության հիմնական նպատակը՝ ամեն ինչ չէ, որ ցուցադրվում է, նախատեսված է միջին վիճակագրական քաղաքացու պահարանում հայտնվելու կամ դրանով հասարակական տրանսպորտ նստելու համար: Պոդիումում ցուցադրված ամեն ինչ չէ, որ ընդհանրապես կրելու համար է:

Պոդիումի և այն խանութի միջև, ուր ուղևորվում ենք գնումների նպատակով, հսկայական անդունդ կա, ասում են դիզայներները: Այն ամենը, ինչ վաճառվում է, այն չէ, ինչ ցուցադրվում է, անգամ դրա  հեռավոր նմանակը չէ և չի կարող  լինել: Բանն այն է, որ հագուստի դիզայներները վաճառքի համար ստեղծում են միանգամայն այլ հագուստներ: Դրանք ապահովում են նորաձևության տների եկամուտի մի մասը: 

Բայց այդ՝ յուրաքանչյուր դիզայներ և նորաձևության տուն ունի իր պատմությունը, գաղափարախոսությունը: Եթե, օրինակ, «Դիորի» առաձնահատկությունը  կազմվածքի հստակ ուրվագիծն է, ապա անգամ ամենանհեթեթ հագուստներում, դիմահարդարման ու սանրվածքների հետևում այդ ձեռագիրն ակնհայտ է: Անգամ «Դիորի»  ամենախենթ ժամանակներում, երբ ցուցադրվում էին նմուշներ, որոնք կարելի էր բացառապես  թանգարանում պահել, դիզայներ Գալյանոն շոկի էր ենթարկում բոլորին, խենթացնում էր, ապշեցնում: Նրան էին հասնում փառքի բոլոր դափնիները, որովհետև հենց նրանց համար են պահվում դափնիները՝ խենթերի ու հանճարեղների: 

Իրականում նորաձևության տների տնօրենները, դիզայներներն ու  ամբողջ թիմը չափազանց խելացի են, ստեղծագործ ու ամենևին չեն ուզում սնանկանալ՝  «անհեթեթ» հագուստների վրա միլիոններ ծախսելով:

Եթե մի կողմ թողնենք նորաձևության ցուցադրությունների այն մասը, որն անմիջապես հայտնվում է փայլփուն ամսագրերի շապիկներին, մնում է ևս մեկ սեգմենտ, որն առավել մոտ է  իրականությունը, բայց  հեռու իրականում կրելու հնարավորությունից:

Ահա, օրինակ, այս անհասկանալի վերնազգեստը: Հասկանալի է, որ ոչ ոք երբևէ չի կրի անգամ շատ նեղ շրջանակի հավաքույթներում, մինչդեռ այս ժակետը հստակ ուղերձ է նորաձևության հնարավոր ուղղության՝ երկրաչափական ձևերի մասին: 

Կամ այս վերարկուի հեղինակ Ռոյ Կավակուբոն ամենևին չի ասում՝ դուրս եկեք փողոց գնդականման վերակուով ու վազեք  աշխատանքի. նա պարզապես հուշում է, որ նորաձև են դառնում լայն, oversize հագուստները: 

Հաջորդ  անգամ, երբ կզարմանաք հագուստների դետալների աբսուրդային առատությունից  ու դիմահարդարման անհասկանալի գույներից, մտովի հասցրեք այդ ամենը մինիմալի, նվազեցրեք չափերը և կստանաք այն մոտավոր պատկերը, որը գուցե շուտով հայտնվի խանութներում՝ թարմ, նորաձև, շատերի համար հասկանալի:

Իսկ նորաձևության ցուցադրությունները վերջնական ակորդներ են, քվինտէսենցիա, շոու, ստեղծագործական պրոցեսում ծնվող հիացմունք: Ոմանց դուր է գալիս պարզ ու գործնական հագուստ ստեղծելը, ոմանց՝ կերպարներ ու շոկային համեմունքներ: 

Յուրաքանչյուր ցուցադրութուն ունի իր մթնոլորտը, ձայնը տրամադրութունը, կոչը, կարգախոսը: Մեզ, ի վերջո, ցուցադրում են, թե ինչպես հագուստը կարող է անճանաչելիության աստիճանի փոխել մարդուն, ինչպես կարող է ծածկել թերությունները կամ որքան ինքնավստահ կարող է դարձնել: 

Ի վերջո, չպետք է բացառել, որ շատ են անսահման փող և ներքին ազատություն ունեցող խենթեր, ովքեր ցուցադրությունից հետո կվազեն բեմի հետնամաս՝ այսպիսի կոշիկներ գնելու համար:

Այնպես որ, «ո՞ւմ է  պետք այս հագուստը» հարցը դառնում է ավելորդ: Այսպիսի հագուստների մեծ մասը մնում է նորաձևության տան պահարաններում՝ որպես  արվեստի գործ: Չէ՞ որ դրանք ի սկզբանե ստեղծվել են որպես արվեստի գործեր: