Արցախից Գյումրի տեղափոխված բազմազավակ ընտանիքին չի հաջողվում բնակարանի հարց լուծել

2020թ․-ի նոյեմբերի 9-ից հետո Արցախում բնակություն հաստատած գյումրեցի  ընտանիքների համար հարկադիր վերադարձ եղավ նորից Գյումրի։ Սուլթանյանների ընտանիքը նրանցից մեկն էր, որ 2000-ականներին վերաբնակեցվեց Արցախի Քաշաթաղի շրջանում։ Արդեն 3 տարի է, որ Թեհմինեի ընտանիքը վերադարձել է Գյումրի։ Թեհմինեն 33 տարեկան է ու արդեն բազմազավակ մայրիկ է։ Ունի 7 երեխա՝ 4 տղա և 3 աղջիկ, մեծը՝ 14 տարեկան է, իսկ ամենափոքրը, որ Գյումրիում է ծնվել, 1․5 տարեկան է։

Փոքր ու խոնավ պատերով տան ներսում, կենցաղն այնքան կոկիկ է, որ չես էլ պատկերացնի, որ այդտեղ 7 երեխա է մեծանում ու ամեն մեկը իրեն համարում է մայրիկի օգնականը։

«Ես  դպրոցական հասակում եմ գնացել էդ գյուղ՝ 2005թ․-ին, այնտեղ ավարտել եմ, այնտեղ ամուսնացել։ Համարյա մեծամասնությունը գյումրեցիներ են եղել ու իրանք են որոշել, գյուղի անունը Կումայրի են դրել, քարտեզի վրա կա գյուղերը՝ Վարդաբաց, Փակամ ՝իրենց մեջտեղի գյուղը  Կումայրին է»,-պատմում է Թեհմինե Սուլթանյանը։

Կումայրի գյուղում ընտանիքների երջանիկ օրերն ավարտում է 44-օրյա պատերազմը։Թեհմինեն ու քույրը նույն ընտանիքում են հարս գնացել, երկուսն էլ  7 երեխա ունեն։ Երկուսով էլ պատերազմի օրերին՝ հոկտեմբերի 1-ին, տեղափոխվում են Հայաստան։ Գյումրիում պահպանված իրենց տունը երկու քրոջ ընտանիքների համար դառնում է ապաստան։

«Սկզբնական շրջանում բոլորս միասին էինք ապրում, քանի որ նեղվածք էր, իրենք առանձնացան և գնացին Ախուրիկ գյուղ, այնտեղ են ապրում»,- շարունակում է Թեհմինեն։

Շատ արցախցիների նման Սուլթանյաններն էլ մտածում էին, թե մի քանի օրով են եկել Հայաստան, ուր որ է պատերազմը կավարտվի ու կվերադառնան Արցախ։ Պատկերացնել անգամ չէին կարող, որ իրենց տունն այլև չեն տեսնի ու չեն վերադառնա։ Տունը Սուլթանյաններն իրենց ձեռքով էին կառուցել։ Շինարար ամուսինը երեխաների համար ապրելու նորմալ պայմաններ էր ստեղծել, հող են մշակել, անասնապահությամբ զբաղվել։

Հիմա Գյումրիում զբաղվածությունը շատ չէ։ Ընտանիքի հայրը շինարարությունում ժամանակավոր աշխատանք է գտնում ու նպաստ են ստանում։ Սկզբնական շրջանում Արցախից աջակցություններ էին գալիս, որոշակի ծախսեր հասցնում էին փակել։ Հիմա ֆինանսական օժանդակություն չկա, իսկ բնակարան ձեռք բերելու համար Արցախի կառավարությունը 10 մլն դրամ է հատկացնում, որով այստեղ նույնիսկ 2 սենյականոց տուն չեն կարողացել գտնել։

«Մեզ 10 մլն-ով տուն կտա՞ն, ոչ, մենք որտեղից գումար ավելացնենք։ Քանի որ մենք Արցախում վարկեր էինք վերցրել, ապառիկներ ունեի․ պետությունը ճիշտ է վճարել է, բայց մասամբ թողել է  ու էդ մնացածի վրան անընդհատ  ավելանում է, ես էլ հնարավորություն չունեմ, որ վճարեմ ու էդ դեպքում  գործարք չեն անում»,- ասում է Թեհմինե Սուլթանյանը։

Արցախից Հայաստան տեղափոխված բազմանդամ ընտանիքի համար առաջնային խնդիրը բնակարան հարցը լուծելն է։ Բնակարանի գնման վկայագրի իրացման ժամկետը լրանում է, մնացել է երեք ամիս, իսկ Սուլթանյանների ընտանիքը տան փնտրտուքների մեջ է մոտ երկու տարի։ 9 անձից բաղկացած ընտանիքին առաջարկում են 3 սենյականոց բնակարան գտնել՝ հատկացրած գումարի  չափով, իսկ վաճառվող բնակարանները բգվ-ի արժեքից կրկնակի բարձր են։