Գյումրիում 1926 թվականի երկրաշարժից հետո կառուցված բարաքները փլուզվում են

Գյումրիում մի ամբողջ թաղամաս կա, որտեղ մարդիկ բնակվում են 1926 թվականի երկրաշարժից հետո ժամանակավորի կարգավիճակով կառուցված մի հարկանի հողե տներում: Դրանք արդեն 100-ամյա պատմություն ունեն: «Բարաքներ» կոչվող թաղամասի տների մեծ մասը վթարային է, բազմակի փլուզումներ տեսած: Օրինակը Մարինե Համբարյանի տունն է, որտեղ առաստաղի հերթական փլուզումն է եղել: Ամեն տարի մետաղե կոնստրուկցիաներ են ավելացնում առաստաղի իջվածքը կանխելու համար, բայց անօգուտ:

Գյումրու Ղուկասյան փողոցի 11 շարքի 10-րդ տունը 94 տարի առաջ է կառուցվել: Նախկին հասցեն կոչվել է պետբարաք: Հասցեն փոխվել է, բայց դարձյալ նկարագիրը նույնն է՝ գետնափոր բարաք: Այստեղ 4 սերունդ է մեծացել, բայց սերնդափոխությունից չեն փոխվել բնակարանային պայմանները:

Տան առաստաղը ծանր հենակներն են պահում, դրանց դերը տանում են նաև տան պահարանները: Գիշեր-ցերեկ առաստաղից ճռռոցներ են լսվում, ու նույն հատվածներից ամեն օր փայտե տանիքից հող է թափվում: Արդեն հենակներն էլ չեն պահում, խոնավությունից ճկված առաստաղի ծանրությանը մետաղե հենակն էլ չի դիմացել: Արդեն մի քանի ամիս է՝ սենյակները հոսանքազրկված են, միայն միջանցքում լույս կա: Կաթոցներից ու պատերի խոնավությունից հոսանքալարերն են վնասվել: Խիստ վթարային, բնակության համար ոչ պիտանի տանը Մարինեն ապրում է աղջկա հետ:

Կնոջ առողջական լուրջ խնդիրներն առաջ են եկել նաև այս պայմանների պատճառով: Հենաշարժական և նյարդային համակարգի խանգարումներն ու հոդացավերը հանգիստ չեն տալիս: 3-րդ կարգի հաշմանդամ Մարինեի անփոխարինելի օգնականները, աղջկանից բացի, հարևաններն են:

Համբարյանների ընտանիքը հաշվառված է եղել անօթևանության հերթացուցակում, 2000 թվականին բնակարան են հատկացրել, հետո Բնակբաշխման հանձնաժողովը չեղյալ է համարել որոշումը՝ պատճառաբանելով, թե սեփական տուն ունեք՝ նկատի ունենալով գետնափոր բարաքը:

17 տարի առաջ մասնագետները տունը գնահատել են 3-րդ, մասնակի 4-րդ աստիճանի վնասվածության և գրությամբ հաստատել, որ այն բնակության համար պիտանի չէ: Ընդհանուր առմամբ՝ Բարաքներ թաղամասի գրեթե բոլոր տները վթարային են: Դրանք մինչև 88-ի երկրաշարժը նախատեսված էր քանդել ու բնակիչներին ապահովել բնակարաններով։ Մի մասին հասցրին, հետո աղետի գոտում նրանց մասին մոռացան:

Մարինե Համբարյանի ընտանիքին տևական բողոքներից հետո քաղաքապետարանը 2002 թվականին առաջարկել էր վթարային տունը քանդել, տարածքը տալ համայնքին ու հերթագրվել որպես անօթևան: Այս առաջարկից հրաժարվել էին՝ վստահ չլինելով, որ իրենց բնակարան կհատկացվի:

Գյումրիում հիմա նման վիճակում հայտնված 95 ընտանիք կա, որոնք երկրաշարժին սեփական տուն են կորցրել կամ սեփական տարածքն են քաղաքապետարանին հանձնել, բայց պետությունը նրանց բնակարանի շահառու չի ճանաչում: Իսկ Համբարյաններին օգնելու ու նման վիճակից դուրս բերելու խնդրի առնչությամբ քաղաքապետարանը, ըստ էության, ասելիք չուներ, անելիք, պարզվեց՝ նույնպես: Պատասխանն էլ այսպիսին էր՝ սեփական տների պահպանությունը քաղաքապետարանինը չէ, բնակչին օգնել չեն կարող, քանի որ պահուստային բնակֆոնդ չունեն: