Որքան հարուստ է մարդու ներաշխարհը, այնքան քիչ է նա պահանջում մյուսներից. hոգեթերապևտ

Սթենֆորդի համալսարանի պրոֆեսոր, ծագումով հրեա, գիտահետազոտական ու գեղարվեստական բազմաթիվ գրքերի, այդ թվում՝ «Երբ լալիս է Նիցշեն »,«Ստախոսը թախտին» գրքերի հեղինակ Իրվին Յալոմի էքզիստենցիալ հայացքները կյանքի, մահվան ու մարդկային հարաբերությունների մասին ոչ բոլորին են հաճելի թվում, սակայն բժշկի առաքելությունն այն է, որ նա գիտակցում է յուրաքանչյուր հիվանդի առանձնահատկությունները: Ուստի, մի քանի դիտարկում հրեա հոգեթերապևտից, որոնք, գուցե, օգնեն ոմանց:

Կյանքը փոփոխական պայմաններն է՝ անփոփոխ արդյունքով։

Երբ ոչ ոք չի լսում՝ գոռալը միանգամայն բնական է:  

Միայնությունը ոչ մի կապ չունի շուրջը  եղած կամ բացակայող մարդկանց հետ:

Ամուսնական կյանքը սրբություն է: Բայց… ավելի լավ է լուծարել ամուսնությունը, քան թույլ տալ, որ այն քայքայի քեզ:  

Հույսը ամենամեծ չարիքն է: Այն երկարաձգում է տառապանքները:  

Հուսահատությունն այն գինն է, որը մարդ պետք է վճարի ինքաճանաչման համար: Խորը ուսումնասիրեք կյանքը, այնտեղ կտեսնեք հուսահատություն։

Սերը  ավելի շուտ  գոյության ձև է, ոչ թե տարվածություն, այլ ինքնանվիրում, վերաբերմունք ոչ այնքան մեկ մարդու, որքան ամբողջ  աշխարհի նկատմամբ:

Երբեք ոչինչ չի կարելի վերցնել մարդուց, եթե փոխարենը նրան տալու ոչինչ չունեք:

Որպեսզի ծառը բարձր ու հպարտ լինի, այն պետք է դիմանա փոթորիկներին: 

Որքան հարուստ է մարդու ներաշխարհը, այնքան քիչ է նա պահանջում մյուսներից: 

Շախմատում, ինչպես կյանքում, երբ ավարտվում է պարտիան, բոլոր ֆիգուրները՝ զինվորներն ու թագավորները, ի վերջո  տեղավորվում են նույն տուփի մեջ: 

Մահից ամենաաշատը վախենում են նրանք, ովքեր այդպես էլ չեն ապրել սեփական կյանքով:

Եթե մենք պատասխանատու ենք այն ամենի համար, ինչ կատարվում է մեր կյանքում, ապա մենք նաև ի վիճակի ենք փոխել այդ ամենը: 

Երեխաներին դաստիարակելու համար  նախ պետք է դաստիարակված լինես ինքդ: Հակառակ դեպքում, դու երեխա կունենաս միայնությունից փրկվելու կամ բնազդներիդ տուրք տալու հետևանքով: 

Այլ բան է գոյություն ունենալ ինչ-որ մեկի համար, բոլորովին այլ բան է  ինչ-որ մեկի հետ լինել իրավահավասար  հարաբերություններում: 

 Վերջին նվերը ծնողներից երեխաներին՝ սեփական մահն ընդունելու դասն է:

Որքան շատ պարտականություններ կան, այնքան դժվար է կյանքը և այնքան շատ է տառապանքը դրան հրաժեշտ  տալու ժամանակ:

 Եթե մարդը չի զգում սեփական դժվարությունների դեմ պայքարելու պատասխանատվությունը, ինչպե՞ս կարող է պայքարել դրանց  դեմ:  

Շատ կարևոր է ապրել այստեղ և հիմա, կենտրոնանալ այս պահի զգացմունքների վրա ու գնահատել հենց այս պահի հաճույքները: Դա է կյանքը գիտակցելու ուղիներից մեկը: