Իմ հողն այնտեղ է,իմ տունն ու դպրոցն այնտեղ է,պատերազմից հետո գնալու եմ Արցախ

Արցախում թշնամու նշանառության տակ  են գտնվում նաև  բնակավայրերն ու խաղաղ բնակչությունը։ Գյուղերի ու քաղաքների բնակիչների մեծ մասը չի լքել  ծննդավայրը , պատսպարվում   է ապաստարաններում։Կանայք  ,երեխաներն  ու տարեցները    ժամանակավոր տեղափոխվել  են Հայաստանի  տարբեր բնակավայրեր՝ մարտական գործողությունների ավարտից հետո  անպայման  վերադառնալու վճռականությամբ։

Քանի դեռ  գտնվում են  Հայաստանում,դպրոցահասակ երեխաները  այստեղ կշարունակեն դպրոց գնալ ։Շիրակի մարզի մի քանի  դպրոցներ  արդեն ընդունել են  արցախցի  աշակերտներին։Ալիսան  մի քանի օր է նոր միջավայրում է։

Հադրութի շրջանի Այգեստան գյուղից կրակահերթերի ու հրթիռակոծությունների տակ  մի կերպ  կարողացել  են դուրս գալ, իրենց հետ  տնից  ոչինչ վերցնել  չեն հասցրել։

«Առավոտյան ժամը 8-ին  սկսվեց,մենք շորերս էինք հագնում,հետո  կրակեցին,դուրս եկանք  պատուհաններով,էլի շարունակում էին կրակել,փախանք գնացինք ուրիշ տեղ թաքնվեցինք»,- պատմում է  Ալիսա Մայիլյանը։

Մի քանի ժամ մնացել են թաքստոցում,հետո Ստեփանակերտից  եկած պապիկի օգնութամբ կարողացել են գյուղից դուրս գալ:Մեկ շաբաթ է, որ Գյումրիում են :Իր արցախյան առօրյայի մասին պատմում է նաև նոր  դասընկերներին:Ավելի անկաշկանդ զրուցելու , իրար հասկանալու  համար  տարբերակ  գտել են , Ղարաբաղի կամ գյումրվա բարբառների փոխարեն  խոսում են  գրական ։

«Գրական ենք իրար հետ խոսում ու հասկանում ենք իրար։Ալիսան Ղարաբաղի բարբառով չի խոսում,մենք էլ այնպես ենք անում,որ կարողանանք  իր լեզուն հասկանանք, ինքն էլ՝ մերը»,-ասում է Ալիսայի համադասարանցի Միլենան։

Դպրոցական է նաև Ալիսայի կրտսեր եղբայրը՝ Արամը:Սովորում է երրորդ դասարանում:Շատ խոսել չի սիրում,լուռ է ու մտախոհ:Իսկ պատճառը հայրիկն է,նա հիմա  Արցախում է ,իրենց տան ու դռանը ,գյուղին տեր կանգնելու համար:Արամը նրա բացակայությունից շատ է տխրում:

«Հայրիկիս եմ շատ կարոտել ու մեր քաղաքը։Հայրիկս  վիրահատված էր,մեզ հետ չեկավ,հիմա էնտեղ  է մնացել»,-պատմում է  Արամը։

Հայրիկի հետ այս ընթացքում  մեկ  անգամ է  խոսել :Ասել է՝ դպրոցում  լավ կսովորես:

Այստեղ Արամի, Ալիսայի ու նրանց ընտանիքի  համար  ապրելն անվտանգ է, բայց  երբ կրակոցները դադարեն  վերադառնալու են իրենց գյուղ, վերականգնելու են ռմբակոծված տունն ու շարունակելու են  ապրել այնտեղ։

«Մեր հայրենիքն է,մենք թշնամուն ոչ մի բան չունենք տալու,որովհետև իրենք վատն են։Էստեղ մենք ժամանակավոր ենք ,անհամբեր սպասում ենք,որ պատերազմը ավարտվի,մենք էլ գնանք մեր գյուղը»,-ասում է Արամի քույրը՝ Ալիսան։

Ամեն օր լավ լուրի  են սպասում ծննդավայր Արցախից։ Աչքերը ճամփին է, թե երբ է արցախյան ու ապրիլյան պատերազմների մասնակից հայրիկը գալու  Գյումրի ու իրենց հետ վերադառնա հայրենի տուն ։Ուզում են, որ  իրենց տանից  հեռանալու պատճառ  այլևս   չլինի ։