Խոսքի մարզիչը խորհուրդներ է տվել, թե ինչպես ազատվել անվստահ մանկական ձայնից

Երբ մենք ուզում ենք վստահ, բարձր և հանգիստ խոսել, բայց իրականում մեր խոսքում լսում ենք հիստերիայի նախադրյալների նոտաներ, սա նշանակում է, որ արտաբերում ենք երեխայի ձայն: Ձայնի և խոսքի փորձագետ Թիմուր Ռագգան Газета.Ru-ին պատմել է, թե ինչպես ազատվել դրանից և ճիշտ կարգավորել ձայնային հաղորդակցությունը։

«Այստեղ դուք պետք է հասկանաք գործընթացի ֆիզիկան: Ձայնը մեր ձայնավոր շնչառությունն է։ Որքան ազատ և հեշտ ենք մենք շնչում, որքան ծավալ ենք ներշնչում և արտաշնչում, որոշում է, թե որքան ուժեղ և բարձր է հնչում մեր ձայնը: Շատերը կարծում են, որ ձայնի հետ աշխատելը նշանակում է պարզապես արտասանել բառեր: Իրականում դա այդպես չէ։ Եթե ​​մենք խոսում ենք բուն ձայնի մասին, ապա կարևոր է աշխատել շնչառության վրա։ Հետևաբար, շատ ձայնային մշակումը կապված է շնչառության հետ», – բացատրել է նա:

Ըստ մասնագետի՝ շնչառությունը պետք է ապահովվի։

«Շատերը շնչում են մակերեսային՝ օգտագործելով միայն կրծքավանդակը և ոչ խորը ներշնչելով։ Հետևաբար, երբ այդպիսի մարդիկ խոսում են, նրանք ձայնը դուրս չեն հանում, այլ խոսում են կապաններով՝ սկսում են սուլել, ձայնը կորչում է։ Արդյունքում սկսում ես թույլ խոսել։ Երբ ձայնը հզոր է, ամեն ինչ այլ կերպ է հնչում. դիաֆրագման թույլ է տալիս հնչել ավելի ամուր, վստահ և բարձր: Ավելին, դու արտաքուստ նման չես մարդու, ով լրացուցիչ ջանքեր է գործադրում ավելի բարձր խոսելու համար», – ավելացրել է Ռագգան:

Մարզիչը ձեզ խորհուրդ կտա սովորել շնչել դիֆրագմայով` օգտագործելով կրծքավանդակը և դրա ռեզոնատորները: Այս դեպքում ձայնը հնչում է մեծահասակի նման:

«Այստեղ կարևոր է նաև հոգեբանությունը։ Եթե ​​մենք սթրեսի մեջ ենք կամ անհանգստանում ենք, մենք սկսում ենք ձգվել: Ֆիզիկապես ճնշելով ինքներս մեզ՝ մենք թույլ չեն տալիս ավելի խորը շնչել և ավելի բարձր խոսել: Օրինակ՝ անվստահ մարդիկ ամենից հաճախ խոսում են հանգիստ, որպեսզի ուշադրություն չգրավեն իրենց վրա։ Այսպիսով, նրանք ամբողջությամբ չեն  արտաշնչում, չեն օգտագործում բոլոր ռեզոնատորները, և արդյունքում ձայնը ցածր է ստացվում։ Մեկ այլ օրինակ, երբ մենք շատ անհանգստացած ենք, ձայնալարերը և կոկորդը ձգվում են, և ձայնը դառնում է ավելի բարձր»,- ընդգծել է նա։

Մեկ այլ օրինակ, երբ մարդը մանկուց ենթարկվում է սթրեսի, և նրան դաստիարակում են որպես «լավ աղջիկ» կամ «լավ տղա», նա սովոր է ապրել այս ճնշման տակ: Ուստի նա խոսում է զգույշ ու զուսպ։ Այս դեպքում դիաֆրագման կրկին չի օգտագործվում, ինչը նշանակում է, որ մենք կրկին ստանում ենք երեխայի ձայն:

«Երեխայի ձայնը մակերեսային շնչառության և ռեզոնատորի ազդեցության բացակայության պատճառն է: Ամենից հաճախ ձայնի արտադրության գործընթացը կախված է մարդու հուզական վիճակից: Ուստի մենք հաճախ մեր ուսանողներին ուղարկում ենք ֆիզիկական պարապմունքների՝ հանդիպում օստեոպաթի հետ, մերսում կամ յոգա: Դրանք դրական են ազդում օրգանիզմի ազատագրման վրա։ Դրանց շնորհիվ մենք հեռացնում ենք ճնշումը. օդը սկսում է ավելի հանգիստ շրջանառվել, մարդն իրեն ավելի վստահ է զգում, շնչառությունը դառնում է ավելի ծավալուն, խորը և հզոր, խոսքի արագությունը նվազում է, և մենք ստանում ենք լավ մարզված ձայն»,- եզրափակել է Ռագգան։