Երեխաների դաստիարակության մեթոդներ, որոնք զարմացնում են

Ծնողական երազանքները նման են, դաստիարակության մեթոդները՝ տարբեր: Ֆրանսիացի հայրիկը, իտալացի մայրիկն ու իսպանացի տատիկը երեխաներին դաստիարակում են մշակութային իրենց առանձնահատկությունները հաշվի առնելով:

Որտե՞ղ և ինչպե՞ս. այդ մասին՝ ստորև:

Լեհաստան

Լեհաստանում վստահ են՝ երեխաները կյանքում ամենակարևորն են: Նրանց հետ ծնողները համբերատար են, վերաբերվում են հավասարի պես, հազվադեպ են գոռում և չեն ապտակում:

Միևնույն ժամանակ, լեհ երեխաները բարեհամբույր են, հարգալից: Դաստիարակության այսպիսի հավասարակշռության գործում մեծ դեր ունի եկեղեցին: Լեհաստանում եկեղեցի գնալն ընտանեկան կայուն ավանդույթ է, եթե անգամ ընտանիքը հավատացյալ չէ: Մայրիկների ու տատիկների հետ հայրիկներն ու պապիկները հավասարապես մասնակցում են երեխաների դաստիարակությանը:

Հետաքրքիր է.

1. Հիգիենայի նկատմամբ հանգիստ վերաբերմունք. երեխաները հասարակական վայրերում կարող են նստել այնտեղ, որտեղ ցանկանան, օրինակ՝ դպրոցի միջանցքները:  Նրանց համար հանդուրժելի է նաև, եթե երեխան գետնին ընկած ուտելիքի կտորը վերցնի և ուտի:
2. Մանկապարտեզներում քնելու համար չկան մահճակալներ: Եթե երեխան ցանկանա քնել, նա խմբում կարող է հենց գորգի վրա պառկել ու քնել:
3. Ընդհանուր անհանգստության ոչ բարձր մակարդակ: Ծնողները չեն վախենում երեխաների հետ զբոսնել այնպիսի վայրերում, որոնք համարվում են ոչ անվտանգ, օրինակ՝  առանց պատնեշի լողափերին: Երեխաները միայնակ զբոսնում են՝ 7 տարեկանից սկսած:

Իտալիա

Այս երկրում երեխաների իսկական պաշտամունք է: Նրանցով հիանում են և սիրում, ընդ որում՝ ոչ միայն հարազատները, այլև օտարները: Իտալացիներն իրենց երեխաների հետ գնում են ամեն տեղ, և դա հասարակական աջակցության է արժանանում:

Իտալացի ծնողները երեխային չեն տալիս մանկապարտեզ, եթե ունեն այդպիսի հնարավորություն: Ըստ նրանց՝ երեխայի համար ավելի լավ է, եթե նա մեծ ընտանիքի հսկողության ներքո է`տատիկ, պապիկ, զարմիկ և այլն: Ընդունված չէ նաև երեխային շատ դիտողություն անել. իտալացիները մտավախություն ունեն, որ այդպես երեխաները կդառնան բարդույթավորված:

Հետաքրքիր է.

1. Իտալական ընտանիքներում երեխաները քիչ են, առավելագույնը՝ երկու:
2.  Երեխաները միշտ վերահսկվում են: Երեխայի կորչելու, առևանգման վախը մեծ է, և նույնիսկ ավելի մեծ տարիքում երեխաները հազվադեպ են միայնակ քայլում փողոցում:
3. Իտալացի ծնողները գտնում են, որ երեխան պետք է ինքնուրույն լուծի տարբեր իրավիճակներում իրեն հանդիպած խնդիրները: Եվ եթե, օրինակ, խաղահրապարակում մեկ այլ երեխայի հետ սկսեն վիճել, իտալացի մայրիկը չի միջամտի՝ երեխաներին բացատրելով վարքագծի կանոնները:
4. Երեխան մեծահասակների հետ խոսում է ԴՈւ-ով և ծնողները նկատողություն չեն անում, որ նա չի ասել ԴՈւՔ: Երեխան կարող է նաև դիտողություն անել ծնողներին կամ այլ մարդկանց, նույնիսկ՝ անծանոթ, եթե նկատի սխալ արարք: