Քաղաքական գործիչ կամ հատուկ փորձագետ լինել պետք չէ հասկանալու համար, թե այս հողն իրականում ումն է. Պեգով

SHANTNEWS-ի մոսկովյան թղթակից Վահե Ավանեսյանը զրուցել է Մոսկվա վերադարձած WarGonzo նախագծի հեղինակ, ռուս ռազմական լրագրող Սեմյոն Պեգովի հետ, որը վերջին 3 շաբաթների ընթացքում Արցախում էր և ակտիվորեն լուսաբանում էր ԼՂ հակամարտությունը:

«Սյոմա, ասում են դուք եկաք Ղարաբաղ որպես անկախ լրագրող, բայց գնացիք որպես հայ: Ի՞նչ տեսաք այնտեղ, որը ստիպեց չթաքցնել ձեր ունեցած համակրանքը» հարցին ի պատասխան Պեգովը նշել է. «Ամեն դեպքում ես հայ չեմ, ես Սմոլենսկի վիկինգ եմ և ինչպես կայի, այդպես մնացել եմ: Ես Արցախում առաջին անգամ չէի, ես այնտեղ եղա 1,5 տարի առաջ և իհարկե սիրահարվեցի այդ տարածքին: Նրա համար չէ, որ այնտեղ ռազմական գործողություններ էին գնում, կամ չէին գնում, այլ նրա համար, որ ինձ միշտ հետաքրքրել են չճանաչված երկրները: Ես սիրահարվեցի  բոլոր այն գեղեցիկ բաներին, որ կան այնտեղ, սիրահարվեցի այդ տարածքի  պատմությանը: Նաև ուսումնասիրելով Ղարաբաղի առաջին պատերազմը՝ տպավորվել եմ այդ մարդկանց հերոսությամբ, որոնք հաղթեցին այդ պատերազմում: Միայն Շուշիի գրավման փաստն արդեն մեծ արժեք է: Ես գնացել այդ ամենը տեսել եմ, տեսել եմ թե ինչ ժայռերով են բարձրացել ղարաբաղցի տղաները, որպեսզի գրավեն այդ քաղաքը, որտեղից գնդակոծվում էր Ստեփանակերտը: Բնական է, որ այս տարածքի պատմությանը չէի կարող անտարբեր լինել:

Չեմ  կարող ասել, որ իմ գաղափարական մոտեցումները փոխվեցին, երբ ես հայտնվեցի ռազմական գործողությունների ակտիվ փուլում: Ես շատ լավ գիտեմ, թե ում կողմն է ճշմարտությունը: Քաղաքական գործիչ կամ հատուկ փորձագետ լինել պետք չէ հասկանալու համար, թե այս հողն իրականում ումն է, ով է ավելի շատ արյուն թափել այս հողի համար և ով է ամենաշատը ուժ ծախսել, որպեսզի այս հողը մնա անկախ, այլ ոչ ինչ-որ տարածք Ադրբեջանի կամ Թուրքիայի կազմում:

Իհարկե իմ դիրքորոշումը չի փոխվել: Լինում ես առաջնագծում տղաների հետ, նրանց հետ թեյ ես խմում, հայտնվում ես նաև գնդակոծումների տակ, և, իհարկե, ոչինչ այնքան չի մտերմացնում որքան Սմերչի կամ Գրադի կրակոցների տակ միասին մնալը: Իմ համակարանքը նաև կապված է առանձին մարդկանց հետ, խաղաղ բնակիչների հետ, որոնք չնայած այն սարսափին, որը տեղի է ունենում Ստեփանակերտում, չնայած հսկայական վտանգին, չեն գնացել Ստեփանակերտից, նրանք շարունակում են ապրել այնտեղ. նկուղներում, ապաստարաններում և չեն գնում: Ես կարծում եմ Ստեփանակերտը ամենավտանգավոր տեղն է այս պատերազմում: Ինչքան մոտ ես ես առաջնագծին այնքան անվտանգ է, որովհետև այնտեղ  թաքստոցներ կան, պատսպարվելու տեղեր կան, հետո դու որոշակիորեն գիտես թե որ կողմից է վտանգը, որտեղից կարող է գնդակը կամ արկը հայտնվել, իսկ քաղաքում դա անկանխատեսելի է: Եվ ես խոնարհվում եմ այն մարդկանց առջև, որոնք չեն լքում քաղաքը: Նրանք հիմնականում ծերեր ու կանաք են, որովհետև տղամարդիկ առաջնագծում են: Եվ երբ հարցնում ես, թե ինչու չեք գնում, պատասխանում են՝ Ինչպես մենք կարող ենք գնալ, եթե այնտեղ մեր ամուսիններն են, մեր տղաներն են, մեր հայրերն են, և նրանք պետք է զգան, որ մենք իրենց թիկունքում կանգնած ենք: Իմ համակրանքն առաջին հերթին հենց այս մարդկանց հետ է կապված»:

Հարցազրույցը՝ տեսանյութում։