Հոգեբանը բացատրել է, թե ինչու հնարավոր չէ առանց ստացիոնար բուժման ազատվել խաղամոլությունից

Խաղային կախվածությունը նույն հակումն է, ինչ թմրամոլությունը կամ ալկոհոլիզմը, միայն խաղային պրոցեսն է դառնում կախվածության առարկա։ Երիտասարդներն ու դեռահասները ավելի հակված են այս կախվածությանը: Դրամախաղից կախվածություն ունեցող հիվանդները հաճախ ունենում են սոցիալական վտանգի և ինքնավնասման բարձր ռիսկ, ուստի նրանց վիճակը պահանջում է ստացիոնար բուժում, «Գազետա.Ru»-ին ասել է բժիշկ, հոգեբան Դարիա Սերեբրյակովան:

«Խաղային կախվածությունը ծանր բարդ հոգեկան խանգարում է՝ զգալի սոցիալական հետևանքներով, որը, որպես կանոն, ոչ մի տեղից չի առաջանում և զուգակցվում է այլ պաթոլոգիաների հետ։ Դրամախաղային կախվածությունը ազդում է կյանքի բոլոր ոլորտների վրա: Ինչ-որ պահի խաղամոլները սկսում են գումար ծախսել խաղերի վրա, գողանալ, ագրեսիվ լինել և կարող են հարձակվել սիրելիների վրա: Խաղային թմրամոլները հաճախ են հայտնվում մասնագետների ուշադրության կենտրոնում արդեն սուր աֆեկտիվ վիճակում»,- պարզաբանել է հոգեբանը։

Փորձագետի կարծիքով՝ կարող են օգնել վերականգնողական կենտրոնի թերապևտիկ և պաշտպանիչ ռեժիմը, որտեղ ապահովվում է ամենօրյա խիստ ռեժիմ, օկուպացիոն թերապիա, մտավոր վարժություններ և մեծ քանակությամբ կենդանի հաղորդակցություն։ Եթե ​​խոսքը վերաբերում է երիտասարդ խաղամոլներին, ապա շատ կարևոր է, որ վերականգնողական կենտրոնը սերտորեն համագործակցի հոգեբույժների և հոգեբանների հետ, ովքեր կարող են հոգեուղղիչ աշխատանքներ իրականացնել դեռահասների հետ։

«Առաջնային փուլը ախտորոշումն է։ Չափազանց կարևոր է յուրաքանչյուր կոնկրետ դեպքում հասկանալ հիվանդության կառուցվածքը և ճիշտ հավաքել անամնեզը: Խաղամոլներն իրենք խաբեբա են և ամբողջությամբ չեն հայտնում իրենց կորուստների մասշտաբները, ուստի ընտանիքի հետ աշխատանքը շատ կարևոր է: Շատ կարևոր է նաև առաջնային մոտիվացիան, քանի որ հիվանդները, որպես կանոն, գտնվում են դիմադրության, ագրեսիայի մեջ և սպառնում են հարազատներին «իրենց ողջ կյանքը» խլելու համար»,- նշել է Սերեբրյակովան։

Վերականգնման երկրորդ փուլը ամենաերկարն է, այն վարքի ձևերի ակտիվ վերակառուցումն է:

«Խաղամոլությունից կախվածության վերականգնման գործընթացում հոգեթերապիայի ամենաարդյունավետ տեսակը կոգնիտիվ վարքային թերապիան է (CBT): Հիվանդները աշխատում են իրենց մտքերով, համոզմունքներով, սովորում են տեսնել հարաբերությունները և իրենց հուզական վիճակի ազդեցությունը վարքի վրա»,- ասել է հոգեբանը։

Երրորդ փուլը նախապատրաստումն է լիցքաթափման համար: Ներառում է հարազատների հետ աշխատանք, ապագա կյանքի պլանավորում, սահմանների սահմանում՝ հին շրջանակի հետ հաղորդակցվելն արգելող միջոցներ, համակարգչից օգտվելու սահմանափակումներ:

«Դուք չպետք է ակնկալեք, որ մոլախաղից կախվածը կցանկանա կամովին բուժվել: Որպեսզի չհանգեցնեք վտանգավոր պայմանների, դուք պետք է փորձեք նրան հնարավորինս արագ ուղղորդել մասնագետների մոտ, որոնք կսկսեն աշխատանքը դիմադրությամբ և մոտիվացիայով: Տանը դա ինքնուրույն անելը շատ դժվար է և հաճախ անհնարին»,- եզրափակել է նա:

Նախկինում հոգեբանը նշել է երեխայի մոտ խաղային կախվածության զարգացման հինգ նշան: