Ադրբեջանն ուզում է ստիպել Երևանին խոսել․ Հայկ Բալանյան

«Բաքուն չի մտնելու ոչ ԵվրաԱզես, ոչ  ՀԱՊԿ, քանի որ չի պատրաստվում մասնակցել ռուսների՝ Արևմուտքի դեմ հայտարարված խաչակրած արշավանքին։ Ոչ ոք չի պատրաստվում՝ ո՛չ Բելառուսը, ո՛չ ղազախները։
Ուղղակի զոռով պահվում են՝ ձև տալով, թե միասին են։

Դիտորդի (գործընկերոջ) կարգավիճակ, ինչի համար Պուտինը ՀԱՊԿ-ի կանոնադրության փոփոխություն է նախաձեռնում՝ դեռ հնարավոր է՝ իրավունքներ առանց պարտականությունների կարգավիճակով կարան խաղը էլի խաղան մինչև հարվածելու հարմար պահը։
Բայց նպատակն այլ է․
-քանդել հայ-ռուսական հարաբերությունները մինչև վերջ,
-ստանալ Արևմուտքի համար խանդի առիթ ու խաղարկել այն, լինելով Մոկվային ու Արևմուտքին ավելի մոտիկ, քան այդ երկու կենտրոնները իրար։

Հիմա, Փաշինյան-Պուտին դեկտեմբերի 27-ի հանդիպումից առաջ Մամեդյարովը առերևույթ բարի կամք է խաղացնում, ինչպես անում էր վերջին ամիսներին, բայց նաև հստակ սիգնալ է ուղարկում Փաշինյանին ու հայ հանրությանը, որ ոչ մի զիջման մասին խոսք չկա ու Բաքվի դիրքորոշման մեջ ոչինչ չի փոխվել, հանկարծ չասեք «այո» այդ հիմարություններին՝ ձեր իսկ շահերից ելնելով, ու մերժման բեռը ձեր վրա վերցրեք, որ Բաքուն նորից անմեղ դուրս գա ու ռուսների համար մնա կոնստրուկտիվ ու հեռանկարայաին՝ Երևանի համար ռուսական բոլոր բացասական հետևանքներով։

Մենք շատ երկար խաղացինք այդ խաղը, երբ ստորագրում էինք բաներ այն հույսով, որ Բաքուն կմերժի։ Սալյամիի ռազմավարության շրջանակում, կտոր-կտոր թույլ տվեցինք պատերազմի արդյունքների քաղաքական լիակատար վերախաղարկումը ադրբեջանցիների կողմից։
Հիմա նույն խաղը անում են մեր հետ․ խոստումներ են տալիս, որ երբեք չեն կատարելու, բայց այդ խոստումներին կատարման դեմ մենք ենք հայտնվում՝ դառնալով մեղավոր ռուսական պլանների տապալման համար։

Ռուսական քաղաքական դաշտում, իհարկե, կան մեղսունակ մարդիկ, որոնք այս ադրբեջանական խաղում դամ պահելու համար անձնական բոնուսներ չեն ստանում, ու այդ մարդիկ գիտեն, որ Բաքուն ոչինչ չի անելու։
Բայց այդ խաղը թույլ է տալիս պինդ պահել Երևանին բռում, ու թույլ չի տալիս Բաքվին շատ հեռու գնալ Մոսկվայից, ինչը ռուսների ներկա նեղմաջալին նորմալ արդյունք է։

Նաև այս խաղը թույլ է տալիս Մոսկվային պահպանել նախաձեռնությունը Միսնկի խմբից անկախ ու զսպել Արևմուտքի փորձերն այս ուղղությամբ շարժվելու, իսկ հարմար առիթով այս խաղի միջոցով նաև կարելի է նույն Արևմուտքի հետ առևտրի մեջ մտնել՝ թույլ տալով, ասենք, Փարիզին մի քիչ իրան լավ զգալ։

Եղածը այս է։
Պուտինի ՀԱՊԿ գործընկերոջ մասով կարելի է համաձայնվել երկու առարկությամբ․ Բաքուն պիտի նույնիսկ թեկնածու չլինի, իսկ գործընկերոջ կարգավիճակը պիտի որոշվի կոնսենսուսով։ Ինչքան շատ անդամ, այդքան անմեղսունակ կդառնա այդ անիմաստ կառույցը ու այդ բեռից վերջը ռուսները իրենք են փախնելու։

Փաստացի, Մամեդյարովը հանրաքվեի գաղափարն է տորպեդահարում, որը եռանախագահները արդեն համաձայնացրել են, որպես սկզբունք։ Այսինքն՝ տասնամյակների ամբողջ նախորդ բանակցային գործընթացը մերժվում է (անկախ նրանից՝ ինչքանով է այդ գործընթացը ադեկվատ ու աշխատող), ու առաջարկվում է վերադառնալ 1988թ․, այսինքն՝ սա պատերազմի արդյունքների վերանայման հայտ է։ Այլ բան իրենց պետք չի։ Մարդը պարզ տեքստով ասում է․ Բաքուն բանակցունակ չի ու չի լինելու։ Մնում է ճիշտ եզրակացություններ անենք»։